tag:blogger.com,1999:blog-41900705643991930542024-03-14T04:01:16.558-07:00Apis mellificaApis Mellificahttp://www.blogger.com/profile/09758276930044145127noreply@blogger.comBlogger23125tag:blogger.com,1999:blog-4190070564399193054.post-92009443312576107912016-02-24T23:39:00.001-08:002016-02-26T14:25:54.824-08:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><span style="font-size: large;">Πρωινή ενδοσκόπηση</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: large;">Αγαπητό μου ημερολόγιο, </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span></div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Ο πολύ πρωινός και σίγουρα ευχάριστος βόμβος μου μόλις διέλυσε την πεποίθησή σου ότι πέθανα, πεποίθηση που φυσικά δικαιολογείται απόλυτα από την πολύμηνη απουσία μου. Ωστόσο-και μην το παραβλέψεις αυτό ποτέ στο εξής σε παρακαλώ- η φύση μου είναι αυτή που με ωθεί να κάνω μεγάλους κύκλους, ν</span><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">α κατοπτεύω ξένα λιβάδια, </span><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">να ανοίγουν τα μάτια μου στο άλλο φως, </span><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">να πλάθω με συγκίνηση τη νέα γύρη, να τη φέρνω με τα σάρκινα καλαθάκια μου στο σπίτι, να εντρυφώ με ηρεμία σε όλες τις φρέσκες μυρωδιές και τους τρόπους που ο εαυτός μου αλλάζει απέναντί τους. </span></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: large;"> </span></div>
</div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: large;">Οι διεργασίες είναι μυστικές και μακροχρόνιες και δεν είναι συνετό ούτε εύκολο όλα να λέγονται. Η ζύμωση γίνεται πάντα στα σκοτεινά. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: large;">Καταλαβαίνεις πως όσο περισσότερα άνθη οσφραίνομαι ή διαισθάνομαι εκεί έξω, τόσο περισσότερο ξελογιάζομαι και τόσο λιγότερο επιστρέφω σε χαραγμένες διαδρομές, μη με περιμένεις λοιπόν με ανυπομονησία, υπάρχουν τόσοι άλλοι που χαρτογραφούν το μεθύσι των λέξεων πολύ καλύτερα, μη με κατηγορήσεις ότι τεμπελιάζω, αντλώ εντατικά το νέκταρ από ό,τι μου κεντρίσει το ενδιαφέρον και εξαντλώ τον εαυτό μου σε μεταμεσονύχτια αναγνώσματα, μην μου αρνηθείς να υπάρχω για την απόλαυση και μόνο, μη μου θυμώσεις, ναι, είμαι μια αναξιόπιστη μέλισσα που δεν παράγει αρκετό μέλι και που το λίγο που καταφέρνει να αποστάξει το κρύβει για τη δική της ευχαρίστηση, χωρίς ενοχές και με όλη την αυθάδεια εκείνου που δεν φέρει καμία ευθύνη.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: large;">Σε φιλώ, </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: large;">Apis</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhIEJxURRhVAOXqbcX75IuD2fYIDLOL2CyRcuqvNeteGhoYyCFrUVFLoN42lfK5tgseadmokwYAG1i15uwbw-1zHQe5zp7sR2ByhXUjL94bVDl_JPG57KOcHHEQ9NFYf7et4_3vHhR4Ekwe/s1600/%25CE%25BB%25CE%25B9%25CE%25B2%25CE%25B1%25CE%25B4%25CE%25B9.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="195" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhIEJxURRhVAOXqbcX75IuD2fYIDLOL2CyRcuqvNeteGhoYyCFrUVFLoN42lfK5tgseadmokwYAG1i15uwbw-1zHQe5zp7sR2ByhXUjL94bVDl_JPG57KOcHHEQ9NFYf7et4_3vHhR4Ekwe/s320/%25CE%25BB%25CE%25B9%25CE%25B2%25CE%25B1%25CE%25B4%25CE%25B9.jpg" width="320" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span></div>
</div>
Apis Mellificahttp://www.blogger.com/profile/09758276930044145127noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4190070564399193054.post-51944873405935287032015-01-05T07:59:00.000-08:002016-02-25T08:01:26.790-08:00Το άρωμα, Πάτρικ Ζίσκιντ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgk6roVkBI_6I4anBWPcnFM0SmONd7JQJ0INOJk44q4HSM_BxRP1G5Ssp7KMVbHYwUGYuZ1TN1g-PvEjejVp-eLjA09UpMfsCzLpIY2-x2c_s551QnFvp6oIkBsmJIqOh1pDKyQ3ZogCI2C/s1600/%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%B5%CE%AF%CE%BF+%CE%BB%CE%AE%CF%88%CE%B7%CF%82.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-size: large;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgk6roVkBI_6I4anBWPcnFM0SmONd7JQJ0INOJk44q4HSM_BxRP1G5Ssp7KMVbHYwUGYuZ1TN1g-PvEjejVp-eLjA09UpMfsCzLpIY2-x2c_s551QnFvp6oIkBsmJIqOh1pDKyQ3ZogCI2C/s1600/%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%B5%CE%AF%CE%BF+%CE%BB%CE%AE%CF%88%CE%B7%CF%82.jpg" /></span></a></div>
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">Αγαπητό μου ημερολόγιο, </span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">Βυθίστηκα στο Άρωμα του Ζίσκιντ και αναδύθηκα με ένα κομμάτι μου ολότελα δοσμένο σ'αυτό. </span><br />
<span style="font-size: large;">Με μάγεψε. Ήταν αυτή η υπέροχη αναπαράσταση της εποχής, με τις μικρές λεπτομέρειες ανάλαφρα σκορπισμένες και τόσο σοφά πλεγμένες στην πλοκή έτσι που να μην φορτωνόμαστε εμείς οι μη οπαδοί των ιστορικών μυθιστορημάτων; Ήταν τα μυστικά μιας γοητευτικής τέχνης δοσμένα εκ των έσω, με γνώση βαθιά; Ή μήπως ο θαυμασμός για τις ανθρώπινες ικανότητες που εδώ βέβαια αποδόθηκαν με μια κάποια υπερβολή- ωστόσο είναι υπαρκτές; </span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">Καταλήγω πως ήταν ο ίδιος ο σκοτεινός χαρακτήρας του Ζαν Μπατίστ Γκρενούιγ , τόσο μεγαλοφυής που είναι αδύνατο να μην τον θαυμάσεις και τόσο κυνικός που είναι αδύνατο να μην τον μισήσεις. Και το πιο φοβερό είναι πως είναι κυνικός χωρίς να γνωρίζει την έννοια της λέξης, είναι ψυχρός , ωφελιμιστής, σκληρός , άκαρδος και όλα τα συγγενή επίθετα ως γεννημένος έτσι, ως όντως τέρας της φύσης, μια κυνική μεγαλοφυΐα που κυνηγά την τελειότητα με το πρωταρχικό πάθος που η επίγνωση της ύπαρξής της του γεννά. </span><br />
<span style="font-size: large;">Ίσως εκεί να οφείλεται η μετριοπάθειά μας σκέφτομαι, το βόλεμα με τα λίγα, το ''δεν πειράζει'' που δεν είναι στωικότητα αλλά αδιαφορία και τελικά το βούλιαγμά μας σε μια βαλτώδη ρουτίνα ώσπου να κλείσει ο κύκλος : στη φυσική μας αδυναμία να αντιληφθούμε σε όλο της το εύρος την τελειότητα. </span><br />
<span style="font-size: large;">Αν είχαμε το απόλυτο μουσικό αυτί, πόσο θα μπορούσαμε να ανεχτούμε την καθημερινή οχλοβοή της κοινωνικής ζωής: Αν είχαμε υπερευαίσθητους γευστικούς κάλυκες, πόσο θα μπορούσαμε να απολαύσουμε ένα πιάτο καθημερινό φαγητό; Κι αν μπορούσαμε να επιτύχουμε τη σύνθεση της τέλειας μελωδίας ή της ιδανικής γεύσης , μέχρι πού θα φτάναμε για αυτό; </span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">Χάρηκα επίσης αυτήν την ειρωνία που διαφαινόταν ώρες ώρες, κυρίως στο πως πέθαιναν όσοι εμπλέκονταν στην ανατροφή του. Ένα ρήμα , το ''παραμόνευε'' δίνει κατά τη γνώμη μου τον τόνο σε όλο το βιβλίο, είναι αυτό που κάνει ο χαρακτήρας από την αρχή έως το τέλος. Η αρχή του βιβλίου ξαφνιάζει, η πορεία εκπλήσσει, το τέλος έρχεται απρόβλεπτο , λυτρωτικό, ταιριαστό.</span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">Μια ιστορία που μας γοητεύει , μας μεθάει , μας ταξιδεύει αποστάζοντας μέσα μας την πιο καθαρή φρίκη. </span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">Apis</span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span><span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">''Το άρωμα'' Πάτρικ Ζίσκιντ, μτφ Μαρία Αγγελίδου, σελ 253, Ψυχογιός, 1998</span></div>
Apis Mellificahttp://www.blogger.com/profile/09758276930044145127noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4190070564399193054.post-30065548808860462462015-01-01T12:16:00.000-08:002016-02-27T12:46:29.110-08:00Καρυότυπος, Άκης Παπαντώνης<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEghg7Thk1pMtyHEkQdXP5dFC1HP-TCvXEZwiUEvmZPs90LYG5FBf3H_yMXDZSu6Ms0luF-2_ZxP-s8gc8Tuuc4V7a0rKrD3Mo3aVgBhbrGa_arSFpCTEgCDdgrybTer07-4_vpAgst2YcF2/s1600/karyotypos.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEghg7Thk1pMtyHEkQdXP5dFC1HP-TCvXEZwiUEvmZPs90LYG5FBf3H_yMXDZSu6Ms0luF-2_ZxP-s8gc8Tuuc4V7a0rKrD3Mo3aVgBhbrGa_arSFpCTEgCDdgrybTer07-4_vpAgst2YcF2/s1600/karyotypos.jpg" width="213" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<span style="font-size: large;">Αγαπητό μου ημερολόγιο,</span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">Καλή Χρονιά!</span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">Πήρα στα χέρια μου τη νουβέλα ''Καρυότυπος'' του Άκη Παπαντώνη γιατί ήθελα λίγη ομίχλη Αγγλίας να ανασάνω. Αυτό το πετύχαμε , το βιβλίο με μετέφερε πλήρως στην παγωμένη Αγγλία. </span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">Ένας βιολόγος στα τριάντα του πηγαίνει εκεί, σε ένα ερευνητικό εργαστήριο. </span><span style="font-size: large;">Έχει ένα project να φέρει εις πέρας, μια μελέτη πάνω στο πώς κληρονομείται η στοργή και πώς αντιδρούν οι οργανισμοί όταν τη στερηθούν . </span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">Ο ίδιος είναι υπερβολικά μοναχικός, περιχαρακωμένος, αποστασιοποιημένος από το περιβάλλον του , ούτε το όνομά του δε μάθαμε, ρίχνουμε μερικές ματιές στην παιδική ηλικία αλλά παραμένει αινιγματικός. </span><br />
<span style="font-size: large;">Ίσως τελικά έτσι είναι μερικοί χαρακτήρες, μερικοί άνθρωποι, πολύ μόνοι, πολύ και βαθιά μόνοι και δεν υπάρχει υποχρεωτικά κάποια αιτία για αυτό. Εκείνος βέβαια έχει τους λόγους του , παλεύει με το παρελθόν , το φέρνει συνέχεια μπροστά του άλλοτε ηθελημένα κι άλλοτε όχι. </span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">Ο ήρωας έχει πολύ έντονη την αίσθηση του προσωρινού, δεν ξεπακετάρει τα πράγματα που έχει φέρει από την Ελλάδα- κι όμως φεύγοντας είχε πάρει τα πάντα μαζί του, τίποτα δεν είχε αφήσει πίσω φανερώνοντας το μόνιμο της απόφασής του να εγκατασταθεί αλλού. </span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">Γιατί δεν το κάνει; Γιατί δε ρίχνει ρίζες, γιατί δεν αφήνεται στη νέα ζωή; Ίσως δε βρήκε εκεί αυτό που αναζητούσε, ίσως να μην ήξερε τι ακριβώς έψαχνε τελικά. Ίσως αποδίδει στις απώλειες του παρελθόντος περισσότερη από την πραγματική τους αξία, το υποψιάζεται. Το μόνο ξεκάθαρο είναι ότι δεν πατά σε στέρεο έδαφος - αυτό το ξέρει σίγουρα. </span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">''<i>Πώς τραβιέται η κουρτίνα που χωρίζει τη ζωή μου σε Βορρά και Νότο; Πόσο κρατάει η ζεστασιά του τελευταίου ύπνου στο παιδικό σου δωμάτιο; Η παγωμάρα; Έχουν κτητικές οι μόνοι; Πώς γίνεται ένα πέσιμο από το ποδήλατο να μοιάζει ευχάριστη έκπληξη; Τα νύχια μου, τα μαλλιά μου που μεγαλώνουν και τα κόβω , πώς βρίσκουν το θάρρος να μεγαλώνουν ξανά; Και τα ποντίκια μου, που τους πετσοκόβω το DNA , τις μνήμες, πώς βρίσκουν το θάρρος να συνεχίζουν να ζουν; ''</i></span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">Αυτές οι σκέψεις του που με τάραξαν κάπως, αυτές οι πολύ εντατικές σκέψεις, πολύ δουλεμένες, πολύ κουβεντιασμένες με τον εαυτό του, αυτές οι μυστικές σκέψεις που σε κρίσεις εξωστρέφειας τις εμπιστεύεται σε ένα κασετόφωνο - μόνο για να τις ακούει αυτός δηλαδή - κι ακόμη ένα ωραίο ύφος που έρεε και μια πλοκή που με κράτησε ως το τέλος έδωσαν στο βιβλίο ένα αξιοζήλευτο βάθος. </span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">Τον συμπόνεσα πάντως, </span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">Apis.</span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">Καρυότυπος, Άκης Παπαντώνης, νουβέλα, σελ 117 , εκδ. Κιχλη , 2014</span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
Apis Mellificahttp://www.blogger.com/profile/09758276930044145127noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-4190070564399193054.post-13680018987801296632014-11-23T16:25:00.000-08:002016-02-27T12:48:53.563-08:00Ο χαμένος αδελφός, Hans Ulrich Treichel<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div>
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<span style="font-size: large;"></span><br />
<div>
<span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><br /></span></span></div>
<span style="font-size: large;">
</span>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiQw-XyHkplXQ1A0KPJF5GPsaigXrCCVtQUqSaUK_8eloVWkrLliJRtbqY00da5q8gU5U1uJ-yKnBVqksLoaYGtgiL4tlLYQvAu6-m8veLsppznliqMYss2ctgWIz6sbYrOWIPbI0oiBbsb/s1600/do-you-even-know-who-you-are-anymore-quote-1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="229" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiQw-XyHkplXQ1A0KPJF5GPsaigXrCCVtQUqSaUK_8eloVWkrLliJRtbqY00da5q8gU5U1uJ-yKnBVqksLoaYGtgiL4tlLYQvAu6-m8veLsppznliqMYss2ctgWIz6sbYrOWIPbI0oiBbsb/s1600/do-you-even-know-who-you-are-anymore-quote-1.jpg" width="320" /></a></span></div>
<span style="font-size: large;">
</span>
<br />
<div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><br /></span></span></div>
</div>
<span style="font-size: large;">
</span>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><br /></span></span></div>
</div>
<span style="font-size: large;">
<div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
</div>
<div style="text-align: justify;">
Μια γερμανική οικογένεια προσπαθώντας να ξεφύγει από το ρωσικό στρατό το 1945, χάνει τον πρωτότοκο γιο, τον Άρνολντ. </div>
</span><br />
<div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><i><br /></i></span>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><i>''Ο αδελφός μου καθόταν γελαστός πάνω σε μια άσπρη κουβερτούλα και κοιτούσε το φακό.. Τον έλεγαν Άρνολντ, σαν τον πατέρα μου. Ο Άρνολντ ήταν ένα χαρούμενο παιδί, έλεγε η μητέρα μου ενώ κοιτούσε τη φωτογραφία. Δεν έλεγε τίποτε άλλο , ούτε εγώ έλεγα τίποτα και κοιτούσα τον Άρνολντ που καθόταν πάνω στην άσπρη κουβερτούλα του και ήταν ευτυχισμένος. Δεν ξέρω τι τον έκανε ευτυχισμένο όταν γύρω του μαινόταν ο πόλεμος.. Τον ζήλευα για την ευτυχία του, ζήλευα την άσπρη κουβερτούλα του και ζήλευα τη θέση που κατείχε στο λεύκωμα με τις φωτογραφίες. Ο Άρνολντ ήταν στην πρώτη σελίδα του λευκώματος, μπροστά από τις φωτογραφίες του γάμου των γονιών μου αλλά κι από τα πορτραίτα των παππούδων μας , ενώ εγώ ήμουν στις πίσω σελίδες. </i></span></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><i>Επιπλέον η φωτογραφία του Άρνολντ ήταν αρκετά μεγάλη ενώ οι περισσότερες από τις φωτογραφίες όπου ήμουν κι εγώ ήταν μικρές, για να μην πω μικροσκοπικές. </i></span></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><i>.. Για παράδειγμα, ένα από αυτά τα μικροσκοπικά στιγμιότυπα έδειχνε μια πισίνα με πολλά παιδάκια μέσα κι ένα από αυτά ήμουν εγώ. Το μόνο που μπορούσες να ξεχωρίσεις από μένα ήταν το κεφάλι μου , γιατί τότε δεν ήξερα να κολυμπώ και καθόμουν μέσα στο νερό που μου έφτανε σχεδόν μέχρι το σαγόνι. Αλλά και το μισό μου κεφάλι ήταν κρυμμένο πίσω από ένα παιδί που στεκόταν μπροστά μου μέσα στο νερό κι έτσι η μικροσκοπική φωτογραφία έδειχνε μόνο ένα μέρος από το κεφάλι μου ακριβώς πάνω από την επιφάνεια του νερού. Κι επιπλέον, το μέρος του κεφαλιού μου που φαινόταν το κάλυπτε μια σκιά , προφανώς του παιδιού που στεκόταν μπροστά μου κι επομένως το μόνο που μπορούσες να δεις από μένα ήταν το δεξί μου μάτι''</i></span></div>
</div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><i><br /></i></span></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;">Ο δεύτερος γιος μεγαλώνει στη σκιά του αδελφού του και <b>διηγείται όπως μόνο ένα οχτάχρονο παιδί μπορεί: λέγοντας τραγικά πράγματα με κωμικό τρόπο</b>. Όταν οι γονείς του αποκαλύπτουν πως ο Άρνολντ δεν έχει πεθάνει αλλά έχει απλά χαθεί και θα προσπαθήσουν να τον ψάξουν, τα πράγματα γίνονται πολύ χειρότερα. Το ορφανό 2307 περιπλέκει την κατάσταση, η υπηρεσία που το προστατεύει δεν τους αφήνει να το δουν για να μην υποστεί ψυχολογικό τραύμα, οι ειδικές εξετάσεις (πόδια, δόντια, κρανίο, αυτιά) όλης της οικογένειας επαναλαμβάνονται ξανά και ξανά και η απειροελάχιστη πιθανότητα γίνεται βεβαιότητα για τη μητέρα που δεν παύει να ελπίζει. Το ορφανό μοιάζει στο δεύτερο γιο αλλά τα δυο παιδιά δεν μοιάζουν στους γονείς . </span><span style="font-size: large;"> Τελικά </span><span style="font-size: large;">είναι ή δεν είναι ο Άρνολντ;</span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
</div>
<div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;">Μια κωμικοτραγωδία που βρίσκει τη λύση της - μια απλή και μη αναμενόμενη λύση στις τελευταίες της γραμμές, μετά από ένα απολαυστικό ταξίδι 117 σελίδων.</span></div>
</div>
<div>
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div>
<span style="font-size: large;">Ο χαμένος αδελφός, Hans Ulrich Treichel, μεταφ. Βερίνα Χωρεάνθη, σελ 117, εκδ Περίπλους, 2001</span></div>
<div>
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div>
</div>
</div>
Apis Mellificahttp://www.blogger.com/profile/09758276930044145127noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4190070564399193054.post-90887758624178223382014-08-13T15:58:00.000-07:002014-11-23T22:31:59.712-08:00 Όλη η Ελλάδα γράφει;<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhu_2XqgYPIFWvUxwjbq30UfzI5ewrYsEzpRsBNXyld7BtBXFCcN2HuYAmCo2J1n_0cxOxXgsUzBEzkMYlVGzu1_rP98RrRpqZDdLr1fwKP2PGdmwSV4q-SSBaV9LMUCjCNTCD0WmgjKzRn/s1600/writer.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhu_2XqgYPIFWvUxwjbq30UfzI5ewrYsEzpRsBNXyld7BtBXFCcN2HuYAmCo2J1n_0cxOxXgsUzBEzkMYlVGzu1_rP98RrRpqZDdLr1fwKP2PGdmwSV4q-SSBaV9LMUCjCNTCD0WmgjKzRn/s1600/writer.jpg" height="320" width="320" /></a></div>
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;"><br /></span>
<br />
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">Αν τελικά όλα τα σεμινάρια δημιουργικής γραφής είναι πράγματι πάντα γεμάτα, αν οι συμμετοχές στους πανελλήνιους διαγωνισμούς - τουλάχιστον σε αυτούς που αναρτώνται στο facebook - όσο πάνε και αυξάνονται έως ασφυξίας και αν όντως πληθαίνουν οι ήδη πολλές ομάδες των κοινωνικών δικτύων που έχουν σχέση με τη λογοτεχνία , τότε στ' αλήθεια είμαστε μια χώρα που γράφουμε.</span><br />
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">Το λέω αυτό γιατί κάποτε μια ψυχή με ρώτησε με συνωμοτικό ύφος : ''Γράφετε κι εσείς;'' και υπήρχε μια τέτοια παλλόμενη συγκίνηση σ' αυτή </span><span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif; font-size: large;">της </span><span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif; font-size: large;">τη φράση που ταράχτηκα και πείστηκα πως κάτι μεγάλο ετοιμάζεται αθόρυβα απ' άκρη σ' άκρη σ΄αυτή τη χώρα και ένιωσα μια περηφάνια που ανήκα κι εγώ σ'αυτήν την μυστική κάστα αυτών που ''έγραφαν''.</span><br />
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">Μετά σταμάτησα να γράφω και έμεινα στο στέρεο έδαφος εκείνων που διαβάζουν .</span><br />
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;"> Θα είχε ενδιαφέρον να μαθαίναμε αν και σε άλλες χώρες έχουν τόσοι το όνειρο να γίνουν συγγραφείς . Ωστόσο πρέπει να παραδεχτείς ότι είναι καλύτερο αυτό το συλλογικό όνειρο σε σχέση με το άλλο, εκείνο που χρωμάτιζε τα κυριακάτικα βράδια μας τα προηγούμενα χρόνια, με νότες και τραγούδια και σκηνικές παρουσίες ταλαίπωρων που ''δεν το 'χαν''. </span><br />
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;"> Τουλάχιστον εδώ απαιτείται κόπος και συνέπεια και τέλος πάντων , σε ένα χωραφάκι που το σκάβεις, το σκάβεις συνεχώς , κάποιος καλός σπόρος μπορεί να πέσει και να καρπίσουν καλές σοδειές , κάποιο καλό βιβλίο θα φτάσει στη σκαμμένη γη και θα αφήσει το λίπασμά του. </span><br />
<br />
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">Γιατί γράφουμε; Η πρώτη απάντηση που μου έρχεται στο νου είναι ''για την αθανασία'' . Αυτό. Ούτε λεφτά, ούτε πόνος , ούτε κάτι άλλο ταπεινά θεωρώ μπορεί να κρατήσει άσβεστη μια φλόγα για δεκαετίες . Είναι αυτό το κάτι μέσα μας που διψά για διάρκεια - ε, κι αν συνδυάσουμε και την έκδοση ενός βιβλίου με αναγνώριση και δόξα και όλα τα ωραία παρελκόμενα , τότε είναι εύκολο να συμπεράνουμε γιατί κάμποσοι θέλουν να γίνουν συγγραφείς. Βέβαια, η ψυχρή λογική μας θα παρέμβει χαιρέκακα και θα πει πως αυτοί που το '' θέλουν'' εγκεφαλικά, ήδη είναι ένα βήμα πίσω, γιατί αν ήταν για να είναι , πολύ απλά θα ήταν ήδη , καρδιακά, παρορμητικά, εκ γενετής , δε θα μπορούσαν να μην είναι. Ω, ας μην είμαστε όμως αυστηροί , εξάλλου ο καθένας μας δεν συγγράφει τη ζωή του, λέξη λέξη, φράση φράση; </span><br />
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">Ναι , θα συμφωνήσω ότι τόνοι χαρτιού θυσιάζονται στις λογοτεχνικές ανησυχίες των επίδοξων συγγραφέων αλλά γιατί αυτό να είναι κατ' ανάγκη κακό; Ποιος μπορεί να αρνηθεί την έκφραση του κάθε ανθρώπινου πνεύματος; Κάτι που εγώ το βρίσκω γελοίο, για κάποιον άλλο μπορεί να είναι η ανείπωτη αλήθεια του και μπορεί να συντονιστεί και να συγκινηθεί με αυτό- ποιος θα του το αρνηθεί; </span><br />
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">Απ ' την άλλη, το αισθητήριο καλλιεργείται- ένα ευήκοον ους μπορεί να μάθει να ξεχωρίζει την ''καλή'' λογοτεχνία και να αφήσει πίσω άτεχνα και πρόχειρα έργα, γιατί η άλλη άποψη λέει </span><span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif; font-size: large;">πως άλλο πράμα λογοτεχνία κι άλλο ημερολόγιο, </span><span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif; font-size: large;">πως υπάρχουν κανόνες που σμιλεύτηκαν στο πέρασμα αιώνων και πως όλη αυτή η γραμματεία δεν μπορεί να σβηστεί και να αφεθεί το πνεύμα μας να παραδέρνει εκεί από όπου ξεκίνησε πριν αιώνες , αδούλευτο και τυφλό.</span><br />
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">Ας είναι. Καταλήγω πως καλό μας κάνει η συγγραφική ενδοσκόπηση κι αν έχουμε κι ένα μεγάλο όνειρο να μας τρέφει καλό είναι κι αυτό. Κι ας έχει πια η χώρα αυτή πολλούς να διαβάζουν και να γράφουν- πού ξέρεις; Μπορεί να είμαστε ήδη ένα φυτώριο. Εξάλλου και τούτα τα διαδικτυακά σχεδιάσματα, ένα άλλο φτιασίδωμα της ματαιοδοξίας μας δεν είναι;</span></div>
Apis Mellificahttp://www.blogger.com/profile/09758276930044145127noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4190070564399193054.post-68033313753809276052014-08-11T15:54:00.000-07:002015-01-12T09:11:15.610-08:00 ''Σε μια γερμανική πανσιόν '' , Κάθριν Μάνσφιλντ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div>
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<span style="font-size: large;"></span><br />
<div>
<span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><br /></span></span></div>
<span style="font-size: large;">
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
Δε φαντάστηκα βλέποντας το εξώφυλλο σε έναν υπαίθριο πάγκο ότι το ''Σε μια γερμανική πανσιόν '' της Κάθριν Μάνσφιλντ θα ήταν τόσο δυνατό, το υποψιάστηκα ωστόσο όταν διάβασα την πρώτη φράση :</span><br />
<div>
<span style="font-size: large;"> ''Σερβίρισαν την ψωμόσουπα''. </span><br />
<div>
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<div>
<span style="font-size: large;">Η υπόθεση - ή καλύτερα οι διάλογοι- διαδραματίζεται σε μια πανσιόν κάπου στη Γερμανία, όπου οι εύποροι ένοικοι περνούν αρκετές μέρες κάνοντας ''θεραπείες '' για διάφορες ασθένειες .</span></div>
<div>
<span style="font-size: large;">Η ίδια η συγγραφέας είχε παραμείνει κάποτε σε μια τέτοια πανσιόν. Πολύ λίγοι κατονομάζονται, οι περισσότεροι είναι γενικά ο Κύριος Σύμβουλος, η Χήρα, η Κυρία Ιατρού. </span></div>
<div>
<span style="font-size: large;">Οι ένοικοι είναι ενοχλητικοί, σχολιάζουν ακατάπαυστα με καλυμμένη αδιακρισία, γεμάτοι προκαταλήψεις. Οι πρωταγωνίστριες πάντως είναι οι γυναίκες που απελπίζονται ή θριαμβεύουν και που πίσω από την επιτήδευση κρύβουν τις αδυναμίες τους. Οι άντρες αφήνονται να πιστεύουν ότι κυριαρχούν - στην πραγματικότητα είναι υποχείρια. Οι ιστορίες που παρεμβάλλονται - εξαιρετικά δυνατές - συμβάλλουν στην αίσθηση εσωτερικότητας του έργου.</span></div>
<div>
<span style="font-size: large;">Το πιο ωραίο είναι ο τρόπος , απλή γραφή , συμπυκνωμένη, καμία λέξη χωρίς σημασία, με ένα ειρωνικό χιούμορ να διαφαίνεται κάθε τόσο αλλά όχι να επισκιάζει . </span></div>
</div>
<div>
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div>
<span style="font-size: large;"><i>''Εγώ έκανα εννιά παιδιά και ζουν όλα , δόξα σοι ο Θεός ''.. [...]</i></span></div>
<div>
<span style="font-size: large;"><i>''Υπέροχα!'' αναφώνησα.</i></span></div>
<div>
<span style="font-size: large;"><i>''Υπέροχα'' επανέλαβε περιφρονητικά η Χήρα, περνώντας πάλι τη φουρκέτα στον κότσο που στεκόταν ισορροπημένος στην κορυφή του κεφαλιού της . ''Καθόλου! Μια φίλη μου έκανε τέσσερα παιδιά ταυτόχρονα. Ο άντρας της χάρηκε τόσο πολύ που έκανε ένα σούπερ πάρτι και τα έβαλαν όλα πάνω στο τραπέζι.Φυσικά η φίλη μου ήταν πολύ περήφανη.''</i></span></div>
<div>
<span style="font-size: large;"><i>''Η Γερμανία'', είπε με βροντερή φωνή ο Ταξιδιώτης δαγκώνοντας μια στρογγυλή πατάτα που είχε καρφώσει με το μαχαίρι του, ''είναι η πατρίδα της Οικογένειας''</i></span></div>
<div>
<span style="font-size: large;"><i>Ακολούθησε ενός λεπτού σιγή σε ένδειξη σεβασμού. </i></span></div>
<div>
<span style="font-size: large;"><i>Τα πιάτα αλλάχτηκαν για βοδινό , φραγκοστάφυλλα και σπανάκι. Σκούπισαν τα πιρούνια τους πάνω στο μαύρο ψωμί και άρχισαν πάλι''</i></span></div>
<div>
<span style="font-size: large;"><i><br /></i></span></div>
<div>
<span style="font-size: large;"><i><br /></i></span></div>
<div>
<span style="font-size: large;">Η Βιρτζίνια Γουλφ είχε δηλώσει ότι ''ζηλεύει'' το γράψιμο της Μάνσφιλντ, λέει στον επίλογο του βιβλίου. Το πιστεύω.</span></div>
<div>
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div>
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJZHiexaVnDnrE4jeh_VdwGaLpFynxacmGOK5mp_K7_L5aqZ-pDQopqmyI-vexoYXkmsASNOS1Wa3e_-kBDNuoI8VtdxzpnzsOtDw7iAv9us4tlzEgbC4YzOSnzT3qBH52OA5wy6YhSl22/s1600/katherine_mansfield_no_02_by_solyikim-d5yc0rk.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJZHiexaVnDnrE4jeh_VdwGaLpFynxacmGOK5mp_K7_L5aqZ-pDQopqmyI-vexoYXkmsASNOS1Wa3e_-kBDNuoI8VtdxzpnzsOtDw7iAv9us4tlzEgbC4YzOSnzT3qBH52OA5wy6YhSl22/s1600/katherine_mansfield_no_02_by_solyikim-d5yc0rk.jpg" height="320" width="240" /></a></div>
<div>
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div>
<span style="font-size: large;"> ''Σε μια γερμανική πανσιόν '' , Κάθριν Μάνσφιλντ, σελ 143 εκδ. Το Ποντίκι</span></div>
<div>
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div>
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div>
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div>
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
</div>
</div>
Apis Mellificahttp://www.blogger.com/profile/09758276930044145127noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4190070564399193054.post-38030978457069957242014-07-29T10:08:00.000-07:002014-08-04T21:57:06.137-07:00Τι θα γινόταν αν ο Καμύ είχε facebook;<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj5nEMBh72wL449215PLozdavZuSWuCSy5eJbbN2DVbVXFtOFB1wrbUbPPS0Xt4aUaIPu8QjfUIR8hakttSLuEr0Wabuoaun1Dae6LmuPrBbz5R3EKpkH0yQH9-sh3JnHABD2o5yExZjfsm/s1600/writer.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj5nEMBh72wL449215PLozdavZuSWuCSy5eJbbN2DVbVXFtOFB1wrbUbPPS0Xt4aUaIPu8QjfUIR8hakttSLuEr0Wabuoaun1Dae6LmuPrBbz5R3EKpkH0yQH9-sh3JnHABD2o5yExZjfsm/s1600/writer.jpg" /></a></div>
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">Αγαπητό μου διαδικτυακό ημερολόγιο,</span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">Αναρωτιέμαι αν καμιά φορά αναρωτιέσαι , τι θα συνέβαινε αν είχες υπάρξει μερικές δεκαετίες νωρίτερα. Αν δηλαδή είχες ξεκινήσει την εποχή του Καμύ ή και του Κάφκα, αν είχαν ανοίξει blog και λογαριασμό στο facebook o Χέμινγουεϊ ας πούμε και ο Φώκνερ -ή και ο Κούντερα- μπορείς πραγματικά να φανταστείς τι θα είχε συμβεί; Και εννοώ λογαριασμό προσωπικό , όχι εκείνους τους διαφημιστικούς που ανοίγουν οι εκδοτικοί οίκοι την σήμερον . Αν θα μπορούσαμε λοιπόν να μιλήσουμε έτσι άμεσα- μέσα από το facebook - με έναν μεγάλο συγγραφέα, τι θα συνέβαινε;</span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">Έστω ότι ο μεγάλος συγγραφέας έχει προσωπικό λογαριασμό και μπαίνει στον κόπο να αναρτά σκέψεις και να σχολιάζει ο ίδιος τα γραφόμενα των φίλων του. Βέβαια θα ήταν επίσης ενδιαφέρον να αναρωτηθούμε ποιοι από τους γνωστούς , μεγάλους συγγραφείς θα είχαν τη διάθεση να κάθονται και να γράφουν μέρα παρά μέρα τα εσώψυχά τους- και θα μου πεις πως και τα βιβλία τους εσώψυχα είναι αλλά θα αντιπαραβάλλω το ότι τα βιβλία είναι επιμελημένο προϊόν νοητικής επεξεργασίας ενώ ένα αυθόρμητο σχόλιο για μια ταινία ή ένα ηλιοβασίλεμα είναι κάτι τελείως διαφορετικό- ας δεχθούμε όμως ότι κάποιοι συγγραφείς θα ήταν διατεθειμένοι για τέτοια αμεσότητα.</span><br />
<br />
<span style="font-size: large;">Έστω λοιπόν ότι ο σαρανταπεντάχρονος Καμύ σχολίαζε κάτι για ένα ηλιοβασίλεμα στο facebook . Το πιθανότερο νομίζω είναι ότι θα δεχόταν μερικές εκατοντάδες Like , ενώ τα σχόλια θα ήταν πολύ λιγότερα ίσως κάτω από διακόσια. Κι αν αυτό που σχολίαζε ήταν κάτι φιλοσοφικό τότε σίγουρα τα σχόλια θα ήταν λιγότερα από πενήντα. Γιατί άραγε; Για τον απλό λόγο ότι εύκολα εκφράζεις το θαυμασμό σου απέναντι σε έναν ''μύθο'' και δύσκολα-ω, πολύ δύσκολα!- του απευθύνεις λόγο ως ίσος προς ίσο και χαίρεσαι μια απολαυστική κουβεντούλα μαζί του. Ποιοι άραγε θα ήταν αυτοί οι διαδικτυακοί φίλοι τους που θα μπορούσαν να συνομιλήσουν με τον Καμύ ή τον Μπόρχες (λέμε τώρα) χωρίς να προσπαθούν να φανούν πνευματώδεις , χωρίς να λένε πίσω από τις λέξεις ''Κοιτάξτε με , συνομιλώ με τον Καμύ, είμαστε φιλαράκια'', χωρίς τελικά να γίνονται γελοίοι; Πολύ λίγοι, πιθανότατα αυτοί που θα μπορούσαν να είναι φίλοι μαζί τους και στην πραγματική ζωή. </span><br />
<span style="font-size: large;">Άρα μια τέτοια δυνατότητα διαδικτυακή , θα πρόσφερε σε εμάς κάτι λιγότερο από την απόλαυση της παρακολούθησης των συνομιλιών τους - γιατί αυτομάτως θα παραδεχόμασταν σιωπηλά ότι είμαστε άξιοι μόνο να παρακολουθούμε και όχι να μετέχουμε και αυτό έχει μέσα του μια αδιόρατη πικρία. </span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">Αν βέβαια γινόμασταν ''φίλοι '' με τον εικοσάχρονο Καμύ , αυτό θα ήταν κάπως διαφορετικό. Μπορεί να ήμασταν συμφοιτητές του ας πούμε ή συνάδελφοι κι εκείνος δε θα είχε γίνει ακόμη μύθος, θα ήταν ευκολότερο να κάνουμε πλάκα μαζί του και να σχολιάζουμε γεγονότα . Σαγηνευτική εικασία ε; Σκέψου τι θα μας προσέφερε μια τέτοια αλληλεπίδραση - πόσο πιο προσιτές θα ήταν οι μεγάλες σκέψεις , πόσο θα μπορούσε να ακονιστεί το πνεύμα μας. Σου φαίνονται λίγο υπερβολικά αυτά, κάπως αφελή και ρομαντικά; </span><br />
<span style="font-size: large;">Σκέψου τώρα τι συμβαίνει στις μέρες μας, πόσοι βιλιόφιλοι είναι φίλοι με συγγραφείς φτασμένους και αναγνωρισμένους ή με νέους συγγραφείς, φερέλπιδες ή επίδοξους. Ξέρεις τι σκέφτομαι; </span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">Ότι πια, μόνο από τα λεγόμενα ενός συγγραφέα στο facebook, από τις αντιδράσεις και τις απαντήσεις του, μπορείς να καταλάβεις την ευφράδεια, το πάθος του, τη λογοτεχνική του σκέψη, μπορείς να δεις την σαρκαστική του διάθεση και την αίσθηση του χιούμορ, να εκτιμήσεις την ευγένειά του , τον συγκροτημένο του νου και το θάρρος του, μπορείς ακόμη πολύ αδρά να προβλέψεις τον αέρα των γραπτών του κειμένων προτού καν τα διαβάσεις. Ή μπορεί να δεις και άλλα πράγματα, φιλαυτία, υπεροψία, διάθεση κολακείας, συντακτικά λάθη (!), αερολογίες που πείθουν κάποιους πως είναι φιλοσοφημένες σκέψεις, ναρκισσισμό, έλλειψη φαντασίας . Πλέον αυτή η αλληλεπίδραση που αρκετοί τις προηγούμενες δεκαετίες λαχταρούσαν , αυτή η ευκολία προσέγγισης των μεγάλων πνευμάτων - έστω και σε ένα βαθμό- υπάρχει πια στις μέρες μας. </span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">Και το καλύτερο είναι ότι μπορείς να καταλάβεις εκείνους που πραγματικά έχουν στόφα συγγραφέα και λογοτεχνικό βάθος- ακόμη κι αν δεν είναι αναγνωρίσιμοι στις ομάδες του facebook ή ακόμη κι αν δεν έχουν προς το παρόν εκδώσει κάτι- από εκείνα που λένε κι από κείνα που αποσιωπούν . Και σκέψου , τι ευλογία, όταν θα έχεις αποθησαυρίσει μερικές τέτοιες συζητήσεις από συνομηλίκους που στο μέλλον θα διαπρέψουν, όταν παρακολουθείς συγγραφείς εν τη γενέσει και εν τη εξελίξει τους. </span><br />
<span style="font-size: large;">Συναρπαστικό;</span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;"> Μη λυπάσαι λοιπόν που δεν πρόλαβες να απολαύσεις τον Καμύ στο facebook. </span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">Γιατί απλά , ο μελλοντικός Καμύ είναι ήδη ανάμεσά μας.</span></div>
Apis Mellificahttp://www.blogger.com/profile/09758276930044145127noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4190070564399193054.post-36140464473698371482014-07-26T21:34:00.000-07:002014-08-06T07:16:31.017-07:00''Πες μου να έρθω κι όλα τ'αφήνω..αλλά πες μου το'' , 'Αλμπερτ Εσπινόσα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEivqW3Rvr4k9j7nwAqt_x82lNMMSwCv0LC37LaZYzTSzFCHveTg5iwigfgT7Gg3yCTEwSw4FCe5rQMzWtDiiyp2QCEyZZL3ERRMmjtfi5HgpHVEoCLhDeiYmFbuP9QOkojQOzb2ICyoJEgx/s1600/pes_mou_na_ertho_kai_ola_ta_afino.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEivqW3Rvr4k9j7nwAqt_x82lNMMSwCv0LC37LaZYzTSzFCHveTg5iwigfgT7Gg3yCTEwSw4FCe5rQMzWtDiiyp2QCEyZZL3ERRMmjtfi5HgpHVEoCLhDeiYmFbuP9QOkojQOzb2ICyoJEgx/s1600/pes_mou_na_ertho_kai_ola_ta_afino.jpg" height="320" width="211" /></a></div>
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">΄΄Συνέχισα να σημειώνω τα στοιχεία της δουλειάς. Όπως πάντα, η φωνή που μου ανέθετε κάτι προσπαθούσε να ακούγεται ήρεμη αλλά διαφαινόταν ένας φρικτός πανικός. </span><br />
<span style="font-size: large;">Ξεπερνούσε σχεδόν δεκαπέντε ή δεκαέξι φορές τον φόβο ενός παιδιού που μόλις θα έχανε τις αμυγδαλές του. Είναι που πάντοτε είχα ως μέτρο του φόβου εκείνη την πρώτη μου τρομάρα. </span><br />
<span style="font-size: large;">''Τι ηλικία έχει το παιδί;'' ρώτησα.</span><br />
<span style="font-size: large;">Αν ήταν μικρότερο από έντεκα ετών , δε δεχόμουν ποτέ τη δουλειά. Ήμουν πολύ αυστηρός μ'αυτόν τον κανόνα. Μακάρι να ήμουν τόσο ξεκάθαρος όσο με τη δουλειά μου και με τα υπόλοιπα πράγματα στη ζωή μου. </span><br />
<span style="font-size: large;">''Τώρα θα κλείσει τα δέκα''απάντησε ο άντρας στο τηλέφωνο. Η φωνή του έσπασε ελαφρά.</span><br />
<span style="font-size: large;">Αυτό καθιστούσε αδύνατο να αναλάβω την περίπτωση αλλά εξακολουθούσα να ρωτάω. Υποθέτω για να μην κλείσω και βρεθώ αντιμέτωπος μαζί της. Χρειαζόμουν χρόνο να αποφασίσω τι θα κάνω, τουλάχιστον λίγο ακόμη..</span><br />
<span style="font-size: large;">''Πότε εξαφανίστηκε;'' </span><br />
<span style="font-size: large;">Αν ήταν λιγότερο από τρεις μέρες ή περισσότερο από δύο χρόνια, δε θα το αναλάμβανα. Ήταν κάτι σαν κώδικας. Με τον καιρό ανακάλυψα πως οι κώδικες έχουν νόημα στη δουλειά, στη σχέση ποτέ.</span><br />
<span style="font-size: large;">''Ακριβώς δύο μέρες'' . Δύο στα δύο. Αυτή δεν ήταν υπόθεση για μένα. </span><br />
<span style="font-size: large;">Έπρεπε να φερθώ ρεαλιστικά και να το ξεκαθαρίσω σε εκείνον τον άνθρωπο πριν ενθουσιαστεί με την ιδέα ότι μπορούσα να τον βοηθήσω''</span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">Ο Ντάνι δέχεται ένα τηλεφώνημα για μια νέα υπόθεση εξαφάνισης παιδιού , την στιγμή που η σύντροφός του ετοιμάζει τις βαλίτσες της για να τον εγκαταλείψει. Καθώς πηγαίνει στο Κάπρι , τον τόπο που ζει η οικογένεια του παιδιού , που επίσης συνδέεται με αναμνήσεις από τη δική του φυγή από το σπίτι στα δεκατρία του χρόνια, κάνει μια βουτιά στο παρελθόν προσπαθώντας να ξεκαθαρίσει το παρόν του. Η δική του παιδική ηλικία έχει από όλα, βασανιστικά ερωτήματα που δε μοιάζουν με των άλλων παιδιών, εμπειρίες δυνατές -που από έναν εξωτερικό παρατηρητή δε φαίνονται ως τέτοιες- και μια τραγικότητα καθόλου μελοδραματική , που συγκινεί αλλά δεν καταρρακώνει , ειπωμένη με την απλότητα ενός παιδιού και την ψύχραιμη ματιά ενός ενήλικα.</span><br />
<span style="font-size: large;"> Η ιστορία λοιπόν εξελίσσεται περισσότερο στο παρελθόν με συνεχή φλας μπακ, καθώς ο ήρωας προσπαθεί να κατανοήσει το παρόν του μέσα από το φακό του παρελθόντος , με μια παράλληλη επείγουσα υπόθεση να τρέχει στο τώρα . </span><br />
<span style="font-size: large;">Η διήγηση σταματά συνέχεια - ή μάλλον διακόπτεται από το παρόν και δύο ιστορίες του παρελθόντος που αποκαλύπτονται σιγά σιγά- ίσως περισσότερο σταδιακά από ότι μπορούσα να αντέξω. </span><br />
<span style="font-size: large;">Αν και γενικά είναι μάλλον καλογραμμένο, χαριτωμένο και έχει μια σπιρτάδα, μου φάνηκε κάπως εξόφθαλμα ηθελημένη όλη αυτή η διακοπή και επανασύνδεση και τα φλας μπακ ελαφρώς στημένα, όπως όταν κάποιος προσπαθεί επίτηδες να μας κρατήσει το ενδιαφέρον. </span><br />
<br />
<span style="font-size: large;">Πάντως , αυτό που με παρακίνησε περισσότερο στην αγορά του, η υπεροχή του -όπως διατείνεται το οπισθόφυλλο- έναντι της <i>Κομψότητας του σκαντζόχοιρου</i> της Μπαρμπερύ, ομολογώ πως δεν το είδα..</span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">''Πες μου να έρθω κι όλα τ'αφήνω..αλλά πες μου το'' , 'Αλμπερτ Εσπινόσα, σελ 238, εκδ Πατάκη, Μάιος 2014</span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<br />
<br />
<br /></div>
Apis Mellificahttp://www.blogger.com/profile/09758276930044145127noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4190070564399193054.post-636368843700854082014-07-16T15:05:00.000-07:002014-07-16T23:57:39.120-07:00''Το ζουμί του πετεινού'' Γιάννης Μακριδάκης<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgm10of7raC_oNXjm33sH26C52viiOLLdv_nqm1FxtSY1JostYs0zLBebvAxTrIDa0ovEsbrw4rTI0rOD4bxs0PtsGjKhY1LmCePzsOFE2l8fGbIa9h_SlppJcH1WUvxg6tW4KyXKsC_dPO/s1600/to-zoumi-tou-peteinou.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgm10of7raC_oNXjm33sH26C52viiOLLdv_nqm1FxtSY1JostYs0zLBebvAxTrIDa0ovEsbrw4rTI0rOD4bxs0PtsGjKhY1LmCePzsOFE2l8fGbIa9h_SlppJcH1WUvxg6tW4KyXKsC_dPO/s1600/to-zoumi-tou-peteinou.jpg" height="320" width="204" /></a></div>
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;"><i>''Τελικά την έσπασε τη ρημάδα και ξέδωσε. Παραμονή Τσικνοπέμπτης ήτανε, γύρω στις εννιά το βράδυ , σαν πέταξε το τασάκι και την επήρε την παρουσιάστρια στο δόξα πατρί, της έκοψε την ανάσα πάνω που πήγαινε να πει τα πιο σημαντικά νέα · ένα τσαφ έγινε, πεταχτήκανε κάτι σπίθες , πέσανε και τα φώτα του μαγαζιού, αλλά από κείνη την ώρα και ύστερα σα να συνήλθε ο Παναγής, πήγε για ύπνο πιο ήσυχος και με την αυγή σηκώθηκε σαν καινούργιος, σα να μην πέρασε ποτέ την κρίση εκείνη , έβαλε κι ένα ριφάκι στο φούρνο για να τσικνίσουνε το βράδυ μαζί με το Θωμά, τον φίλο του τον κυνηγό , που ανηφόρισε κατά κει από νωρίς κι εκείνος, βαστούσε κι έναν πετεινό για πεσκέσι, πρωί πρωί τον έσφαξε για να του τον πάει διότι ήξερε πως ήτανε πια λιγόψυχος ο Παναγής , δεν έκανε για τέτοιες δουλειές, τον εγνώριζε καλά ο Θωμάς, απ' όξω κι ανακατωτά, ιδέα όμως δεν είχε για την κατάστασή του την τελευταία''</i></span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">Στην αρχή είπα να μετρήσω πόσες τελείες υπάρχουν σε αυτήν τη μικρή νουβέλα των 92 σελίδων. Έπειτα το πήρα απόφαση πως το έργο διαβάζεται με μια ανάσα και ίσως μάλιστα να γράφτηκε κι έτσι, με μια γραφή, χωρίς πολλά περάσματα . Η γλώσσα του είναι χειμαρρώδης, τόσο αυθόρμητη που μοιάζει σχεδόν ακατέργαστη. Το θέμα του είναι σχετικά απλό- αν και έχει κάποιο διδακτισμό. </span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;"> Ένας αγρότης , ο Παναγής, ευτυχισμένος κι αποτραβηγμένος στο αγρόκτημά του με τη γυναίκα του Θεοδοσία, τα φυτά και τα ζώα του που πια μόνο φροντίζει- και δεν σφάζει- μαθαίνει μια μέρα πως η Ελλάδα βρίσκεται σε κρίση και πως ξεπουλιούνται όλα στους δανειστές. Η αναστάτωσή του και η προσπάθειά του να πείσει για την ομορφιά της αυτάρκειας που δίνει η ζωή κοντά στη φύση τους παρουσιαστές της τηλεόρασης είναι πολύ συμπαθητική. Ο Παναγής είναι ένας χαρακτήρας οικείος, είναι ο παππούς μας ή ο θείος μας ή ο πατέρας μας, άρχοντας και φιλόξενος, απλός και πλούσιος, η προσωποποίηση της ζωής που νοσταλγούμε αλλά αποφεύγουμε . Και είναι πολύ ενδιαφέρουσα η ιδέα του βιβλίου, η οικονομική κρίση ειδωμένη όχι πια μέσα από την αγωνία των ανέργων της μεγαλούπολης αλλά υπό το πρίσμα αυτών που δεν έχουν απωλέσει την αυτάρκειά τους- πόσο ξένη τους μοιάζει η αγωνία μας, πόσο ακατανόητη και μάταιη..</span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">Ένα διαφορετικό βιβλίο για την κρίση , που η μισή του ομορφιά είναι ακριβώς το ιδιαίτερο ύφος του . </span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">''Το ζουμί του πετεινού'', Γιάννης Μακριδάκης, σελ 92. εκδόσεις της Εστίας, 2012</span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg7s4krlkA80tuiV1kB9tA9p5aFJKQC89rORNIFqEK5C-sthsObAKWIh6zGRIrgPzKyPjwNh1VhHt70h6yg0tQfEKObvVNXt4GMP-OpzvaCDuFOky-mV0a4Wh9c3eSqtxoIZv0RMyv3IsVz/s1600/makridakhs.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg7s4krlkA80tuiV1kB9tA9p5aFJKQC89rORNIFqEK5C-sthsObAKWIh6zGRIrgPzKyPjwNh1VhHt70h6yg0tQfEKObvVNXt4GMP-OpzvaCDuFOky-mV0a4Wh9c3eSqtxoIZv0RMyv3IsVz/s1600/makridakhs.jpg" /></a></div>
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
Apis Mellificahttp://www.blogger.com/profile/09758276930044145127noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4190070564399193054.post-49590799520147764012014-07-08T15:43:00.000-07:002014-07-08T22:15:16.213-07:00''Σας αρέσει ο Μπράμς;'' , Φρανσουάζ Σαγκάν<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj8IYaUxPrBvtcFDM8nWYxvJMy80iNnqvZISuh0ZG0gDZqKNjd5C6r-gUaxISnLnz4ez3QVZFDrKjmap2cuYPaaY81j3Ip3p_evWX-xkzIVlMvt8647Kt-7V_Ads6jGBoiOPsBBCdDtUwCs/s1600/image.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj8IYaUxPrBvtcFDM8nWYxvJMy80iNnqvZISuh0ZG0gDZqKNjd5C6r-gUaxISnLnz4ez3QVZFDrKjmap2cuYPaaY81j3Ip3p_evWX-xkzIVlMvt8647Kt-7V_Ads6jGBoiOPsBBCdDtUwCs/s1600/image.jpg" height="320" width="200" /></a></div>
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">''Στις έξι'' , της έγραφε ο Σιμόν , ''έχει μια πολύ ωραία συναυλία στην αίθουσα Πλεγιέλ. Σας αρέσει ο Μπραμς; Συγγνώμη για χτες''</span><br />
<span style="font-size: large;">Χαμογέλασε. Εκείνο το ''Σας αρέσει ο Μπραμς;'' ήταν από τις ερωτήσεις που συνήθιζαν να της κάνουν τα αγόρια στα δεκαεφτά της .Βέβαια παρόμοιες της είχαν γίνει κι αργότερα, χωρίς όμως αυτοί που τις έκαναν να νοιάζονται και πολύ για την απάντησή της. Άλλωστε σε κείνο το περιβάλλον που ζούσε και σε κείνη την περίοδο της ζωής της, κανείς δεν άκουγε κανένα. Κι έπειτα , της άρεσε αλήθεια ο Μπραμς;''</span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">Η Πώλα είναι τριάντα εννέα χρονών . Τα τελευταία χρόνια διατηρεί μια ελεύθερη σχέση με τον Ροζέ, σχέση που έχει πια μπολιαστεί με μητρική ανοχή- εκείνη του είναι αφοσιωμένη ενώ αυτός παραδέρνει συχνά σε ξένες αγκαλιές, σπρωγμένος από μια ατέλειωτη δίψα για νέες εμπειρίες . Η σχέση τους λοιπόν είναι τακτοποιημένη, βολική, βρίσκονται όποτε ο Ροζέ έχει όρεξη για βραδινή έξοδο για φαγητό και ποτό και καταλήγει συχνά με ένα φιλί στην εξώπορτά της για ''καληνύχτα''. Αγαπούν ο ένας τον άλλο και αυτή η κατανόηση και η συντροφικότητα γεμίζουν τις νύχτες της και καταλαγιάζουν τις ενοχές του. Ωστόσο η Πώλα νιώθει τη μοναξιά , ντυμένη με τις σκιές και τις πρώτες ρυτίδες των τριάντα εννέα της χρόνων, να τη βαραίνει.</span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">Η Πώλα είναι διακοσμήτρια . Κάποια μέρα την καλεί μια πλούσια Αμερικάνα , η Βαν ντε Μπελ και της αναθέτει τη διακόσμηση του διαμερίσματός της. Ο Σιμόν Βαν ντε Μπελ είναι ο γιος της , εξαιρετικά νέος -μόλις είκοσι πέντε ετών- , εξοργιστικά όμορφος, ανησυχητικά ονειροπόλος και αφόρητα μελοδραματικός. Την ερωτεύεται και την πολιορκεί , με την αδεξιότητα ενός έφηβου και την επιμονή ενός άντρα. </span><br />
<span style="font-size: large;">Γιατί είναι τόσο δύσκολο να πιστέψει η Πώλα στην πιθανότητα μιας ευτυχίας; Γιατί δεν αναγνωρίζει στον εαυτό της τη δεύτερη ευκαιρία; Πώς συνεχίζει να αγαπά έναν άντρα που δεν έχει τη συναισθηματική νοημοσύνη να αντιληφθεί πόσο της κοστίζει η μοναξιά που την καταδικάζει η αφοσίωσή της και η απουσία του; Πόσο δύσκολο μπορεί να είναι να αφεθεί στον υπέροχο -μέσα στα νιάτα του - Σιμόν ;</span><br />
<span style="font-size: large;">Ο Σιμόν ερωτεύεται τη μοναξιά της, η Πώλα ερωτεύεται την οικειότητα της παλιάς της σχέσης και ο Ρενέ τη διεκδικεί με πάθος , ως αδιαμφισβήτητη κατάκτησή του . Ο κάθε ένας αγαπά τον άλλο όχι ως πρόσωπο αλλά ως προβολή των δικών του επιθυμιών. Κανένας δεν μπορεί να δει τον εαυτό του έξω από τη σχέση κι αυτό τους εμποδίζει να απαγκιστρωθούν από αυτήν . Παραμένουν πιστοί- ή καλύτερα δέσμιοι- στην απατηλή αίσθηση μιας αγάπης που δεν αναζωογονεί αλλά αφυδατώνει.</span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">Μια απλή πλοκή και μια δυνατή πένα , υφαίνουν μειλίχια μια ιστορία , από κείνες που σου μένουν. </span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjbEnMHkW-h7f_MrGTty76ZAu1qE541zRiwZnocrCP-Ge47QkZfzXFYDOuvPmB_sGtKXN9NpiTYLAZsA2-ZMpUyDTgRF6A3kYp1Qi-NemT5V72EtCK-GeovYzI86qOw9NU8mFIWeurix-2K/s1600/sagan.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjbEnMHkW-h7f_MrGTty76ZAu1qE541zRiwZnocrCP-Ge47QkZfzXFYDOuvPmB_sGtKXN9NpiTYLAZsA2-ZMpUyDTgRF6A3kYp1Qi-NemT5V72EtCK-GeovYzI86qOw9NU8mFIWeurix-2K/s1600/sagan.jpg" height="320" width="215" /></a></div>
<br />
<br />
''Σας αρέσει ο Μπράμς;'' , Φρανσουάζ Σαγκάν, σελ. 160 εκδ. Ζαχαρόπουλος 1995<br />
<br /></div>
Apis Mellificahttp://www.blogger.com/profile/09758276930044145127noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4190070564399193054.post-40338853944018840492014-05-23T17:11:00.000-07:002014-07-16T15:06:10.239-07:00Η κραταιά αγάπη - Μάρω Βαμβουνάκη<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj3FQeDxio1s00-K838bQQE3NiA3CXcL01tESpcPYJ-VwlH9xST1Syo88pDrN2f5_WuKqpi_-uLUBuQAtkhN5ccJhVtIn-CaVvqsjQKDgw6qrRH02t8Vt-OOUBOySCYSWAqLNiBwp1X0LRN/s1600/h+kratia.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-size: large;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj3FQeDxio1s00-K838bQQE3NiA3CXcL01tESpcPYJ-VwlH9xST1Syo88pDrN2f5_WuKqpi_-uLUBuQAtkhN5ccJhVtIn-CaVvqsjQKDgw6qrRH02t8Vt-OOUBOySCYSWAqLNiBwp1X0LRN/s1600/h+kratia.jpg" height="320" width="203" /></span></a></div>
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;"><i>''Με φωνάζουν Αίμα. Με άλφα γιώτα''</i></span><br />
<span style="font-size: large;"><i>''Αίμα! Από το αίμα;''</i></span><br />
<span style="font-size: large;"><i>''Μα όχι βέβαια! Είναι υποκοριστικό από το Αιμιλία''</i></span><br />
<span style="font-size: large;"><i>''Αίμα! Πώς αισθάνεστε που έχετε ένα τέτοιο όνομα;''</i></span><br />
<span style="font-size: large;"><i>''Μα τα ονόματα τελικά δεν μένουν παρά ήχος.. Δε θυμίζουν τίποτα άλλο παρά το πρόσωπο που ονομάζουνε.''</i></span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">Μια νεαρή καθηγήτρια, η Αιμιλία Βρυδάκη, γυρίζει στο νησί της μετά από πρόσφατο διαζύγιο , κατάληξη ενός αποτυχημένου εξαετούς γάμου. Εκεί συναντά έναν παλιό της καθηγητή από το Πανεπιστήμιο, τον Μίνω Φραγκόπουλο , έναν άνθρωπο απομονωμένο , απρόσιτο, με ''βαριά , σπηλαιώδη φωνή'' o οποίος προσπαθεί να την κατακτήσει και τελικά το καταφέρνει. O έρωτας δείχνει και το μαγευτικό αλλά και το σκληρό του πρόσωπο και το τέλος θα είναι έντονο όσο και απροσδόκητο.</span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">Η συγγραφέας , με την ιδιότητα της ψυχολόγου, κεντά πολύ λεπτομερειακά τις εκφάνσεις της ψυχολογίας του έρωτα και φτάνει ως τα βάθη των χαρακτήρων της μέσα από μια πλοκή απλή. Το έργο κινείται κατά βάση κάθετα και όχι οριζόντια και συχνά γίνεται τόσο περιγραφικό και αναλυτικό -ως προς τις λεπτές διακυμάνσεις της ερωτικής διάθεσης- ώστε αποτελεί μάλλον περισσότερο ψυχαναλυτικό πόνημα. Ωστόσο η αμεσότητα δε χάνεται και το πάθος πείθει , ακριβώς γιατί πατάει στέρεα .</span><br />
<br />
<span style="font-size: large;">Σε σχέση με όσα βιβλία </span><span style="font-size: large;">της Βαμβουνάκη </span><span style="font-size: large;">έχω διαβάσει , η επίγευση του συγκεκριμένου είναι από τις πιο δυνατές .</span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjMIF36wO5jfZoyX5_kf8W8AtKCwdmV2BGifh56Fm9afEnHXfWGF72iNmTSI93P-IrRh67lWfRVyi3BzVG85xKQRBbLVEoiuPsG0hkxP7HI7gDx_PFz-dF7GUdiRBSDFaeaMt0xcTyI5ctj/s1600/maro.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-size: large;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjMIF36wO5jfZoyX5_kf8W8AtKCwdmV2BGifh56Fm9afEnHXfWGF72iNmTSI93P-IrRh67lWfRVyi3BzVG85xKQRBbLVEoiuPsG0hkxP7HI7gDx_PFz-dF7GUdiRBSDFaeaMt0xcTyI5ctj/s1600/maro.jpg" height="200" width="140" /></span></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
''Η κραταιά αγάπη'', Μάρω Βαμβουνάκη, εκδ. Φιλιππότη , 1998, σελ 192</div>
<br /></div>
Apis Mellificahttp://www.blogger.com/profile/09758276930044145127noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4190070564399193054.post-21325624283944200732014-05-21T01:47:00.000-07:002014-05-24T00:57:12.357-07:00ΤΑ ΛΗΜΕΡΙΑ ΤΟΥ ΛΥΚΟΥ- ΧΑΒΙΕΡ ΜΑΡΙΑΣ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">ΤΑ ΛΗΜΕΡΙΑ ΤΟΥ ΛΥΚΟΥ- ΧΑΒΙΕΡ ΜΑΡΙΑΣ</span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhxEfTiB4Ur5HK0mPx8npdQX01JWIvkBc-6jS9z5MYEDEe5xL10ghNfogEok0tGQpngojYbVrZmQmqt-jqeXfNS-PFSnLd485YI4wRIcYX8m2a5R9yBfnS9VA4uLG3yUmyZ2jfG21SbLCRu/s1600/%CF%84%CE%B1+%CE%BB%CE%B7%CE%BC%CE%AD%CF%81%CE%B9%CE%B1+%CF%84%CE%BF%CF%85+%CE%BB%CF%8D%CE%BA%CE%BF%CF%85.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-size: large;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhxEfTiB4Ur5HK0mPx8npdQX01JWIvkBc-6jS9z5MYEDEe5xL10ghNfogEok0tGQpngojYbVrZmQmqt-jqeXfNS-PFSnLd485YI4wRIcYX8m2a5R9yBfnS9VA4uLG3yUmyZ2jfG21SbLCRu/s1600/%CF%84%CE%B1+%CE%BB%CE%B7%CE%BC%CE%AD%CF%81%CE%B9%CE%B1+%CF%84%CE%BF%CF%85+%CE%BB%CF%8D%CE%BA%CE%BF%CF%85.jpg" /></span></a></div>
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">Περισσότερο από την απόλαυση μιας γραφής που διαπνέεται από ειρωνεία, περισσότερο από την ευχαρίστηση μιας μυθοπλασίας άνετης που ξετυλίγεται άλλοτε συνειρμικά κι άλλοτε εντελώς απροσδόκητα, περισσότερο από την πρώιμη αφηγηματική ωριμότητα που αποπνέει το έργο - στοιχεία που αναγνωρίστηκαν αμέσως ως προτερήματα στον συγγραφέα από τους κριτικούς της εποχής του, όπως παραδέχεται και ο ίδιος στον πρόλογο που έγραψε το 1987, περισσότερο λοιπόν απολαυστικό από όλα , ήταν αυτή η υπέροχη αίσθηση ελευθερίας της πλοκής που μόνο ένας δεκαεπτάχρονος νομίζω , θα είχε την τόλμη να δώσει σε ένα μυθιστόρημα. </span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">Και είναι ακριβώς η ιστορία πίσω από το έργο , το ότι γράφτηκε δηλαδή το 1969 σε διάστημα ενάμιση μήνα από έναν δεκαεπτάχρονο που το' σκασε από το σπίτι του και πήγε να μείνει στο Παρίσι στο διαμέρισμα του σκηνοθέτη θείου του, παρακολούθησε ογδόντα πέντε ταινίες αμερικάνικου κινηματογράφου για να αντλήσει υλικό και συνέγραψε με θαυμαστή συγκρότηση και αυτοπειθαρχία ένα πρωτόλειο που για πολλούς αποτελεί ένα από τα καλύτερα έργα του , αυτό που δεν μπόρεσα να αποβάλλω κατά την ανάγνωση και ο λόγος για τον οποίο έβλεπα συνεχώς μια αξιοζήλευτη συγγραφική ελευθερία ή αλλιώς το χέρι ενός νεαρού δημιουργού που είχε τη δύναμη ή την αθωότητα να πλάθει τον κόσμο του όσο απίθανο ήθελε. </span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">Έτσι, εκτός από το ότι ξεκινά την αφήγηση παρακολουθώντας μια αμερικάνικη οικογένεια και τη διάλυσή της το 1922, την οικογένεια Τάγκερ, περνάει στον αμερικανικό εμφύλιο, σκιαγραφεί τις συμμορίες των γκάνγκστερ την εποχή της ποτοαπαγόρευσης , παρακολουθεί αστέρες κινηματογράφου , ντετέκτιβ και κατάδικους - όλα αδιανόητα ως λογοτεχνικά θέματα για την Ισπανία του 1970- ο νεαρός συγγραφέας παίζει επίσης με τα πρόσωπά του βάζοντας ιστορίες να βρίσκουν τις λύσεις τους σε άλλες ιστορίες , εισάγοντας χαρακτήρες συνεχώς , άλλους που συνδέονται μεταξύ τους αργότερα κι άλλους που περνούν και χάνονται , φτιάχνοντας έτσι ένα ιδιότυπο ψηφιδωτό που δεν είσαι σίγουρος ότι τελικά το βλέπεις ολοκληρωμένο -περισσότερο μια κυψέλη σου θυμίζει όπου ιστορίες πάνε κι έρχονται για να συνειδητοποιήσεις εν τέλει ότι η ζωή συνεχίζεται πολύ πιο πέρα από το τέλος του έργου. </span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">Μα δεν είναι υπέροχο να δημιουργεί η τόλμη και η αθωότητα των δεκαεπτά σου χρόνων έναν κόσμο όπου οι πρωταγωνιστές σκοτώνονται τόσο απροσδόκητα ώστε σχεδόν να σκανδαλίζεται ο αναγνώστης , οι πυροβολισμοί ανταλλάσσονται με την απλότητα μιας καλημέρας , ο πατέρας της δεκαεξάχρονης που μόλις αποπλάνησες -ή έτσι νομίζεις- σου χτυπά φιλικά την πλάτη , τα δολάρια κερδίζονται εύκολα -αν και όχι νόμιμα- οι ιστορίες εκτρέπονται συνέχεια σε άλλα μονοπάτια από αυτά που ο αναγνώστης έχει υποθέσει; Μπορεί όλα αυτά να ερμηνεύονται εύκολα ως απόρροια της κινηματογραφικής αφήγησης που χαρακτηρίζει το έργο, ωστόσο προσωπικά προτιμώ να βλέπω πίσω τους μια αθώα αλλά σκανταλιάρικη πένα . Αυτό δεν είναι ο ορισμός της συγγραφικής ελευθερίας, στο κάτω κάτω;</span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEil3huX5I7KfRlbk5gc6pekb_y6xdwsQsD0jmhj4a6mpWWbAub0Xs_MJeb5nvRnqxwwl_KDTN7DlWcu1K4N4n7XB0e4fxhTNWqu4uI_GJ0M0su7DIGcUU2PlL7oG2pqC1Xpqb1Xc08OXQSz/s1600/xabier.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-size: large;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEil3huX5I7KfRlbk5gc6pekb_y6xdwsQsD0jmhj4a6mpWWbAub0Xs_MJeb5nvRnqxwwl_KDTN7DlWcu1K4N4n7XB0e4fxhTNWqu4uI_GJ0M0su7DIGcUU2PlL7oG2pqC1Xpqb1Xc08OXQSz/s1600/xabier.jpg" height="141" width="320" /></span></a></div>
<br />
<br />
''Τα λημέρια του λύκου'', Χαβιερ Μαρίας, μεταφ. Έφη Γιαννοπούλου, εκδ. Καστανιώτη 2002</div>
Apis Mellificahttp://www.blogger.com/profile/09758276930044145127noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4190070564399193054.post-18839103353471332232014-04-26T14:18:00.001-07:002014-07-08T23:53:07.749-07:00''Επιστολές σ' ένα νέο συγγραφέα'' Μάριο Βάργκας Λιόσα <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEihJwwkudVcYaziLeiXDYSoX3sYEW3Z-bXoM_nnDxmrbwwppsEoTce3HauZeOo_PiAsRfOPhZVp2QvDIh_m8-rh5V1EVi9SO4mUHVBHJKZkqkZ6fM0IbnrPbjOGGnnUIwprfTaVn7DjWtqx/s1600/liosa+2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEihJwwkudVcYaziLeiXDYSoX3sYEW3Z-bXoM_nnDxmrbwwppsEoTce3HauZeOo_PiAsRfOPhZVp2QvDIh_m8-rh5V1EVi9SO4mUHVBHJKZkqkZ6fM0IbnrPbjOGGnnUIwprfTaVn7DjWtqx/s1600/liosa+2.jpg" height="320" width="202" /></a></div>
<br />
<br />
<span style="font-size: large;">Να κρίνω λες τον Μάριο Βάργκας Λιόσα και το΄΄Επιστολές σε έναν νέο συγγραφέα''; </span><br />
<span style="font-size: large;">Είναι πιο συνετό να το αποφύγω. Θα ψαχουλέψω την αίσθηση που μου άφησε, να δω τη δική μου πλευρά, τον απόηχό του στον αδούλευτο νου μου.</span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;"> Να πεις ότι ήταν η πρώτη φορά που η αφελής θρασύτητα του νεομυημένου σήκωσε τις κουίντες της συγγραφικής διαδικασίας ; Όχι, δεν ήταν η πρώτη φορά , γι' αυτό και ο ενθουσιασμός που ακολούθησε την ανάγνωση ήταν πιο γεμάτος , πιο ώριμος αν θέλεις. Ούτε σκέτη , αφυδατωμένη τεχνική , ούτε υπερβολικός , πομπώδης μελοδραματισμός και απεραντολογίες.</span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">Ξέρεις τι μου θύμισε ; Τον πατέρα σου που προσπαθούσε τα καλοκαίρια να σε μάθει κολύμπι, να απλοποιήσει , να σε στηρίξει , να σου αποκαλύψει, να σε εμπνεύσει, να χαρτογραφήσει την αλμυρή απεραντοσύνη με τρόπο που να σου μοιάζει ότι ''πατώνεις''- κι ας μην είναι καθόλου έτσι κι ας χάσκουν οι συγγραφικοί στρόβιλοι που σχηματίστηκαν στο πέρασμα τόσων αιώνων κάτω από τα πόδια σου .</span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">Δεν έχει σημασία αν τελικά δε κολυμπήσεις στη Μάγχη, αν το μόνο που κατορθώσεις είναι να μείνεις στα τρία μέτρα από την ακτή και να μην μπορέσεις ή να μη θελήσεις το κολύμπι στο πέλαγος. Αρκεί καμιά φορά που νιώθεις ότι το έζησες - κι ας είναι εκ του ασφαλούς - και που νιώθεις ότι γέμισες κι ας είναι με τα μισά από όσα διάβασες- γιατί απλά τόσα κατάλαβες, τόσα σου χρειάζονταν τώρα.</span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">''<i>Αγαπητέ μου φίλε,</i></span><br />
<span style="font-size: large;"><i>Το ύφος είναι ένα σημαντικό συστατικό στοιχείο της μυθιστορηματικής μορφής , χωρίς να είναι το μοναδικό. Τα μυθιστορήματα είναι φτιαγμένα από λέξεις , έτσι ώστε ο τρόπος με τον οποίο επιλέγει και οργανώνει τη γλώσσα ένας μυθιστοριογράφος να συνιστά έναν αποφασιστικό παράγοντα ο οποίος είτε προσδίδει είτε αποστερεί τις ιστορίες του από τη δύναμη της πειθούς. ..ο μόνος τρόπος να μάθουμε αν ο μυθιστοριογράφος επιτυγχάνει ή αποτυγχάνει στο αφηγηματικό του εγχείρημα είναι να διαπιστώσουμε αν , χάρη στη γραφή του , το μυθιστόρημα ζει , χειραφετείται από τον δημιουργό του και την πραγματική πραγματικότητα και επιβάλλεται στον αναγνώστη ως ανεξάρτητη πραγματικότητα. ..... Δεν έχει καμιά σημασία αν το ύφος είναι σωστό ή λανθασμένο. Έχει σημασία να είναι αποτελεσματικό, κατάλληλο για την αποστολή του που είναι να εμφυσήσει μια ψευδαίσθηση ζωής -αλήθειας- στις ιστορίες που αφηγείται.</i>'' </span><br />
<span style="font-size: large;">Τελικά ''<i>διάβασε πολύ και βρες το δικό σου ύφος, αυτό που κάνει τους αναγνώστες να νιώθουν ότι μόνο μ'αυτόν τον τρόπο, μ'αυτές τις λέξεις , τις φράσεις , τους ρυθμούς, μπορεί να ειπωθεί αυτή η ιστορία</i>''</span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">Και δεν είναι αυτή η εμπιστοσύνη που νιώθεις κρατώντας το χέρι του πατέρα που σε οδηγεί, με μια σαφήνεια και απλότητα που πηγάζει ωστόσο από μια απέραντη πολυπλοκότητα -την οποία απλά διαισθάνεσαι - ένα στέρεο κομμάτι ζωής που μόνο ευγνωμοσύνη σου εμπνέει; </span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;"> ΄΄Επιστολές σε έναν νέο συγγραφέα'' Μάριο Βάργκας Λιόσα, εκδ Καστανιώτης 2001</span><br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br /></div>
Apis Mellificahttp://www.blogger.com/profile/09758276930044145127noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4190070564399193054.post-32117192541821276012014-04-06T17:31:00.000-07:002014-05-24T01:10:40.722-07:00Ο ιστός της αράχνης, Joseph Roth <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiFwISL-1RwQlV8-rtNUeYIPUkQVgrwRAAmMrJZ91gSXW4Qha_Qph3jtQfAddrcOW0bQn2NFqqq8zOqyD1TlFb8LEpLwrqXJEEvYAN992eEcmHSmGgv7500WqMmn89E99JknwgC5N0DkgCs/s1600/roth.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-size: large;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiFwISL-1RwQlV8-rtNUeYIPUkQVgrwRAAmMrJZ91gSXW4Qha_Qph3jtQfAddrcOW0bQn2NFqqq8zOqyD1TlFb8LEpLwrqXJEEvYAN992eEcmHSmGgv7500WqMmn89E99JknwgC5N0DkgCs/s1600/roth.jpg" height="320" width="192" /></span></a></div>
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">Μπορεί καμιά φορά η φαντασίωση της αξίας σου να σε πάει πολύ πιο πέρα από την συνείδησή της ; Απ' ότι φαίνεται σε αυτό το πρώτο μυθιστόρημα του Joseph Roth - μόλις 190 σελίδων- ένας νεαρός καταφέρνει να πείσει τελικά για την σπουδαιότητά του έναν κόσμο που δονείται από εθνικιστικές εξάρσεις. Το σκηνικό της αναγνώρισής του χτίζεται σταδιακά , οι κινήσεις του είναι υπολογισμένες και το δίχτυ της πλεκτάνης στήνεται , χωρίς οι συνωμοσίες να κάνουν διακρίσεις .</span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;"><i>''Ο Τέοντορ μεγάλωσε στο σπίτι του πατέρα του , του τελωνειακού ελεγκτή και πρώην λοχία Βίλχελμ Λόζε. Ο μικρός Τέοντορ ήταν ένα ξανθό , επιμελές και κόσμιο αγόρι. Τη σπουδαιότητα που απέκτησε αργότερα την προσδοκούσε με λαχτάρα , αλλά δεν τόλμησε ποτέ να πιστέψει σε αυτήν. Μπορεί να πει κανείς : Ξεπέρασε τις ελπίδες που ποτέ δεν είχε στηρίξει στον εαυτό του.''</i></span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">Ο νεαρός Τέοντορ Λόζε , πρώην ανθυπολοχαγός και νυν φοιτητής της Νομικής διδάσκει το γιο του πλούσιου εβραίου Εφρούσι . Σύντομα, θα ενταχθεί στους κόλπους μιας ακραίας οργάνωσης και θα προσπαθήσει με συνωμοσίες, παραπλανήσεις και μπόλικη προπαγάνδα να ανέλθει ιεραρχικά και να γίνει σπουδαίος. Εθνικισμός , εξαθλίωση των απλών , Γερμανών εργατών, συγκρούσεις αλλά κυρίως ο κεντρικός χαρακτήρας του Λόζε που από την αφέλεια της νεανικής ματαιοδοξίας προχωρά σταθερά προς έναν παραλογισμό παντοδυναμίας, αφήνοντας πίσω προδοσία και αίμα. Σύμμαχος ο Τύπος , όπου η παραπληροφόρηση , η συγκάλυψη, το ψεύδος , φτάνουν σε εξοργιστικά επίπεδα.</span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">'<i>'Ο Τέοντορ πυροβόλησε . Ο εργάτης κλονίστηκε. Σκορπίστηκαν. Συνέρρευσαν στην εξώπορτα και τράνταξαν μάταια την τριπλή αμπάρα. Σκαρφάλωσαν στον τοίχο. Όμως απέναντι άστραφταν κάννες όπλων. Οι εργάτες πήδηξαν πάλι στην αυλή. Απ' το σπίτι αντήχησαν πυροβολισμοί. Όσοι πέθαιναν ρόγχαζαν. Οι ζωντανοί σιωπούσαν. Σηκώθηκε μεγάλη ησυχία. Φυσούσε σιγή από την αυλή όπως μέσα από έναν πλατύ , ανοιχτό τάφο.''</i></span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">Μετά από τη μέση του βιβλίου εμφανίζεται ως δεύτερος -αλλά όχι δευτερεύων - χαρακτήρας , ο Μπένγιαμιν Λεντς , Εβραίος μεν αλλά σύμμαχος και συνεργάτης, φαινομενικά χαμηλής αντίληψης αλλά ουσιαστικά οξυδερκής, αδιάφορος και δύσμορφος αλλά επίμονος και βαθιά κυνικός.</span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">Η πλοκή εξυφαίνεται γρήγορα και το βιβλίο που γράφτηκε το 1923 αποδεικνύεται προφητικό και -ίσως - επίκαιρο.</span><br />
<span style="font-size: large;">Η γραφή του Roth είναι καθαρή και σαφής, άλλοτε άνετη και αβίαστη κι άλλοτε κοφτή και δραματική , με εμφανή μια λεπτή ειρωνία καθώς καταδύεται στον ψυχισμό του Λόζε.</span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;"> Τελικά , ποιος είναι αυτός που πραγματικά υφαίνει το δίχτυ; Ποιος είναι αυτός που θα απομυζήσει το θύμα του με την παγερή ψυχραιμία της αράχνης; Και ποιο είναι το θύμα, ένας άνθρωπος ή ένας λαός;</span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">''Ο ιστός της αράχνης'' Joseph Roth, μεταφ. Τούλα Σιέτη, εκδ. Κριτική , 2010, </span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;"><br /></span>
</div>
Apis Mellificahttp://www.blogger.com/profile/09758276930044145127noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4190070564399193054.post-47957534834072719802014-04-04T13:26:00.000-07:002014-05-24T01:11:44.463-07:00Η σιωπή των νεκρών, Jean-Paul Noziere <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEibYm4xgFpOskKpKA4z7Q1lsaL6YBa3km8Y1PnMzFCkuRUnr92iHFaFtQWXFNaa1hRMTl09Mtnk8KU3gkrHWQJuVZkYUKpEeyr6mF-3K-tUhdwZkcvZ_MZ31o5_PHwrAFp146QKPmkjmeXH/s1600/h+sioph.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEibYm4xgFpOskKpKA4z7Q1lsaL6YBa3km8Y1PnMzFCkuRUnr92iHFaFtQWXFNaa1hRMTl09Mtnk8KU3gkrHWQJuVZkYUKpEeyr6mF-3K-tUhdwZkcvZ_MZ31o5_PHwrAFp146QKPmkjmeXH/s1600/h+sioph.jpg" height="320" width="216" /></span></a></div>
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">Η κίτρινη ταινία στο εξώφυλλο που έγραφε ''Βραβείο Νουάρ Μυθιστορήματος 2007'' ήταν η μοναδική σύσταση που είχα για το βιβλίο ''Η σιωπή των νεκρών '' του Jean-Paul Noziere κάτι που τελικά ήταν καλό, καθώς ακολούθησα τη ροή του έργου χωρίς καμιά υποψία για την τελική κατάληξη. </span><br />
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">Το ότι η πλοκή είναι αργή , χωρίς εντάσεις και δαιδαλώδεις συσχετισμούς , ήταν φανερό ακόμη και σε εμένα, που η αναγνωστική εμπειρία στα αστυνομικά δεν είναι αξιοζήλευτη. Ωστόσο , δε θα τη χαρακτήριζα κουραστική- περισσότερο ανταποκρίνεται στους ρεαλιστικούς ρυθμούς της καθημερινότητας ενός συνταξιούχου αστυνομικού και λιγότερο μαρτυρά συγγραφική αδυναμία . </span><br />
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">Μήπως δεν είναι ικανότητα να βιώσει ο αναγνώστης την καθημερινή ρουτίνα του ήρωα; 'Οπως για παράδειγμα αυτή της πολυήμερης παρακολούθησης μιας έπαυλης όπου τίποτα δε γίνεται πέρα από το να λιώνει κανείς στον καύσωνα, παρέα με κιάλια και ένα θερμός με καφέ.</span><br />
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<br />
<div>
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;"> Ύφος καθαρό, απλό, ρεαλιστικό αλλά όχι ψυχρό . Μια ήπια εγκαρτέρηση διαπνέει τον κεντρικό χαρακτήρα , τον συνταξιούχο αστυνομικό Μιλιούς και ταυτόχρονα μια αφελής , συγκινητική γενναιότητα, που δίνει τον κυρίαρχο τόνο στο έργο : έχει νιώσει την αποφορά της παραίτησης να τον ακουμπά, ωστόσο συνεχίζει να παλεύει και να προσπαθεί στην τελευταία αποστολή που φορτώθηκε οικειοθελώς, σαν ένα κύκνειο άσμα που οφείλει στον εαυτό του.</span><br />
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">Το κάδρο στήνεται και έχει απ' όλα : φόνους, βραδιές tango , αρπαγές κοριτσιών και trafficking , μια μυστηριώδη έπαυλη και στο βάθος μια παράλληλη ιστορία μιας μάνας που ψάχνει την κόρη της - θύτης και θύμα ταυτόχρονα και γι' αυτό τραγική . Το τέλος έρχεται , αναμενόμενο λόγω της επιδέξιας ύφανσης αλλά ταυτόχρονα ανατρεπτικό - κι αυτό είναι επίσης συγγραφικό κατόρθωμα , η έκβαση που δεν σε σοκάρει απλά αλλά σε στοιχειώνει.</span><br />
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">''Η σιωπή των νεκρών'', Jean-Paul Noziere, μεταφρ. Δημήτρης Σιδηρόπουλος, σελ 317, εκδ. Πόλις 2012</span><br />
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhitcREII2KSoDoBvKBksQhaLukvRzCmuE9Wgd6IBQhbMYMK99HY-0Z6gKk9qC9DLL4nc0VXleGlHDyS06AoGT1zxn3ebyuC6aWQZAo7aW1EPOnhEAKsqgw9bqlYY0RrYJUBxEAi_r10RHr/s1600/noir.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhitcREII2KSoDoBvKBksQhaLukvRzCmuE9Wgd6IBQhbMYMK99HY-0Z6gKk9qC9DLL4nc0VXleGlHDyS06AoGT1zxn3ebyuC6aWQZAo7aW1EPOnhEAKsqgw9bqlYY0RrYJUBxEAi_r10RHr/s1600/noir.jpg" height="180" width="320" /></span></a></div>
<br />
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
</div>
</div>
Apis Mellificahttp://www.blogger.com/profile/09758276930044145127noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4190070564399193054.post-16542194830323235612014-03-26T16:43:00.000-07:002014-05-24T00:50:40.593-07:00Τα νιάτα, Joseph Conrad<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div>
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiAFahmKhe5FAtsh0Bru6Ajm7DXZK5Q8TJdHMmLF8btaFD6lCNFuKH7mhXSmPkaHmvS24525v1dERfucpKNQiogScxJgtfaiR6Dvaa6oC8qX-Vg4KW6BsgJBqtcaNUrs2ZyRiGsNgN44LAu/s1600/ta+niata.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiAFahmKhe5FAtsh0Bru6Ajm7DXZK5Q8TJdHMmLF8btaFD6lCNFuKH7mhXSmPkaHmvS24525v1dERfucpKNQiogScxJgtfaiR6Dvaa6oC8qX-Vg4KW6BsgJBqtcaNUrs2ZyRiGsNgN44LAu/s1600/ta+niata.jpg" height="320" width="213" /></span></a></div>
<div>
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;"><br /></span></div>
<div>
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;"><br /></span></div>
<div>
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;"><br /></span></div>
<div>
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;"><br /></span></div>
<div>
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">Είναι αυτό το ακατανίκητο ανάγλυφο των εικόνων του που σε παρασύρει ή ο τρόπος που κυλά η γραφή , λιτή και πλούσια ταυτόχρονα , φορτωμένη την σκληράδα του κόπου και την τρυφερότητα των ονείρων; Και πώς γίνεται ειλικρινά, μια νουβέλα που γράφτηκε το 1898 να συγκινεί και να μιλά στην καρδιά και στο νου ανθρώπων του 2014;</span></div>
<div>
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;"><br /></span></div>
<div>
<div>
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;"> Προσωπικά αυτό με ταράζει περισσότερο, αυτή η συγγένεια που καταφέρνει να διαπερνά τους αιώνες και να καταργεί το χωροχρόνο, αυτή η αλληλοπεριχώρηση του συγγραφέα με τον αναγνώστη που μόνο ξεκινά , κεντιέται φράση με τη φράση και απλώνεται σαν πέπλο ενωτικό πάνω από τους αιώνες. </span></div>
<div>
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;"><br /></span></div>
<div>
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">Ένας νέος , ο Μάρλοου, που ξεκινά για την Ανατολή ως δεύτερος αξιωματικός κι ένας εξηντάχρονος που αναλαμβάνει για πρώτη φορά ταξίδι με το βαθμό του πλοιάρχου- ουσιαστικά παρθενικό , υπό μια έννοια, ταξίδι και για τους δύο είναι τα κεντρικά πρόσωπα. Κοινό τους γνώρισμα η επιμονή, η ακλόνητη σταθερότητα και μια αμετάκλητη απόφαση να φτάσουν στον τόπο που σηματοδοτεί την αρχή για τον νέο και το επιστέγασμα για το γέρο καπετάνιο, την Μπανγκόκ, για να ξεφορτώσουν το εμπόρευμα και να ολοκληρώσουν την αποστολή τους. Αλλά οι κακοτυχίες έρχονται η μια μετά την άλλη και το καράβι γυρίζει ξανά και ξανά στο λιμάνι, ταπεινωμένο, κακορίζικο.</span></div>
<div>
<i><span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">''Είχαμε γίνει δημότες του Φαλμουθ. Στα μαγαζιά μας ήξεραν. Στο κουρείο, στο καπνοπωλείο , μας ρωτούσαν σαν να'μασταν παλιοί φίλοι: ''Πιστεύεις στ' αλήθεια ότι θα δείτε ποτέ την Μπανγκόκ;''</span></i></div>
<div>
<i><span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;"><br /></span></i></div>
<div>
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">Ήρθε ωστόσο η ώρα να ξεκινήσει και πάλι και να περάσει κι άλλες δοκιμασίες που θα οδηγήσουν και στην οριστική κατάληξη. Αυτό που εντυπωσιάζει είναι η ηχηρή απουσία του φόβου του θανάτου. Ακόμη και τις ώρες- που απλώνονται σε μέρες- του έσχατου κινδύνου, ο εικοσάχρονος αξιωματικός σκέφτεται μόνο <i>''Τι περιπέτεια!'' </i>σαν να μην τον αφορά το ενδεχόμενο του θανάτου, κάτι που βέβαια ούτε το υπόλοιπο πλήρωμα φαίνεται να ενδιαφέρει, αν και σκέφτονται ότι ανεβαίνοντας στα ετοιμόρροπα κατάρτια είναι πολύ πιθανόν να τσακιστούν στο κενό.</span></div>
<div>
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;"><br /></span></div>
<div>
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">Είναι λογικό. Ο αξιωματικός είναι πολύ νέος , τελείως καθαρός από ευθύνες που έλκουν την σκόνη του φόβου. Όσο για τους υπόλοιπους, προφανώς φέρουν τη ασπίδα της ψυχραιμίας που γεννά η εξοικείωση. Όλοι τους τελικά φτάνουν στην κάθαρση, όχι την προσδοκώμενη αλλά τουλάχιστον την ελάχιστη απαιτούμενη- αν και ο γέρος καπετάνιος φαντάζει σαν ο περισσότερο αδικημένος.</span></div>
</div>
<div>
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;"><br /></span></div>
<div>
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">Αυτό που φαίνεται να αναπολεί περισσότερο ο σαραντάρης πλέον αξιωματικός που αφηγείται στο παρόν αυτήν την ιστορία, είναι όχι η περιπέτεια καθ'εαυτή , αλλά αυτό που αποκόμισε ως εμπειρία και νέα γνώση του εαυτού του : η αίσθηση της δύναμης. </span></div>
<div>
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;"><br /></span></div>
<div>
<i><span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">''Τότε κατάλαβα πόσο καλός είμαι. Θυμάμαι τα αποθαρρυμένα πρόσωπα , τα αποκαμωμένα σώματα των δύο ανδρών και θυμάμαι τα νιάτα μου και την αίσθηση που ποτέ πια δε θα ξανάρθει- την αίσθηση ότι μπορούσα να ζήσω για πάντα, περισσότερο απ' τη θάλασσα, τη γη και όλους τους ανθρώπους. Την απατηλή εκείνη αίσθηση που μας παρασύρει σε χαρές και κινδύνους, στον έρωτα, στον μάταιο αγώνα- στον θάνατο. Τη θριαμβική πεποίθηση της δύναμης, τη ζέση της ζωής σε μια χούφτα χώμα , τη φλόγα της καρδιάς που κάθε χρόνο γίνεται όλο και πιο αδύναμη, όλο και πιο μικρή και στο τέλος σβήνει- γρήγορα, πολύ γρήγορα-πριν από τη ζωή την ίδια.''</span></i></div>
<div>
<i><span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;"><br /></span></i></div>
<div>
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">Έτσι είναι . Πέρα από τα όρια του εαυτού μας - ή αυτά που εμείς νομίζουμε ως όρια- υπάρχει η γεύση της αθανασίας. Μόνο που η επίγευση ίσως είναι πικρή - πώς να χωρέσεις μετά στο λίγο και να αρκεστείς στο διαρκώς μειούμενο, σ'αυτό που χάνεται μέρα με τη μέρα, όταν έχεις γευτεί μια στάλα αιωνιότητα; Και πώς να μην αναπολείς αυτά που έζησες και που σ'άφησαν περισσότερο διψασμένο -γιατί τώρα πια ξέρεις πόσο τραγικό είναι να επιζήσεις από φωτιά κι από θύελλα και να βουλιάξεις σε ένα μπουκάλι ποτό . Κι αυτή η αυτοσυνειδησία δεν σου αφήνει ούτε την ελάχιστη παρηγοριά να λυπηθείς τον εαυτό σου για αυτό του το κατάντημα . </span></div>
<div>
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;"><br /></span></div>
<div>
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">Δε θα αντισταθώ στον πειρασμό να αντιγράψω το πιο τρυφερό κατά τη γνώμη μου κομμάτι του έργου και θα το κάνω όχι από αναγκαιότητα για ολοκληρωμένη κριτική - μα </span><span style="font-family: 'Helvetica Neue', Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">δεν είμαι</span><span style="font-family: 'Helvetica Neue', Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;"> </span><span style="font-family: 'Helvetica Neue', Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">κριτικός - αλλά σαν να σημείωνα στο προσωπικό μου ημερολόγιο αυτό που θέλω να έρχεται στη μνήμη μου όταν θα κλείνω τα μάτια και θα σκέφτομαι αυτό το έργο.</span></div>
<br />
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;"><i><br />''Να λοιπόν , πώς τη βλέπω την Ανατολή. Έχω δει τις απόκρυφες γωνιές της κι έχω κοιτάξει μέσα στην ψυχή της. Αλλά τώρα τη βλέπω πάντα από μία μικρή βάρκα : ένα περίγραμμα γαλάζιων , μακρινών βουνών στο φως του πρωινού · σαν άχνα το μεσημέρι· ένας δαντελωτός πορφυρένιος τοίχος με το ηλιοβασίλεμα. Νιώθω το κουπί στο χέρι μου, βλέπω την καυτή γαλάζια θάλασσα. Και βλέπω ακόμη έναν όρμο, έναν πλατύ όρμο, λείο σαν γυαλί και στιλπνό σαν πάγο- λαμπυρίζει στο σκοτάδι.Ένα κόκκινο φως καίει μακριά στην σκοτεινή στεριά και η νύχτα είναι μαλακιά και ζεστή. Τραβάμε κουπί και τα χέρια μας πονούν και ξαφνικά ένα αεράκι, ζεστό και φορτωμένο με παράξενες ευωδιές ανθών και αρωματικού ξύλου έρχεται από τη γαλήνια νύχτα- ο πρώτος που άκουσα στεναγμός της Ανατολής. Αυτό δεν θα το ξεχάσω ποτέ''</i></span><br />
<div>
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;"><i><br /></i></span></div>
<div>
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;"><i><br /></i></span></div>
<div>
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;"><i><br /></i></span></div>
<div>
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;">''Τα νιάτα'', Joseph Conrad</span><br />
<div>
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;">μεταφ. Άρης Μπερλής, εκδ Άγρα, </span></div>
</div>
</div>
Apis Mellificahttp://www.blogger.com/profile/09758276930044145127noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-4190070564399193054.post-19777270615800745572014-03-23T14:39:00.001-07:002014-05-24T01:01:25.752-07:00Η σκιά του ανέμου, Κάρλος Ρουιθ Θαφόν<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhp8LzycZfRT79i_SaPj8Nz-m27Rfvkepxmpk9Qx8hwaKBfmJJAHQnEsMMz8t_eFiMySveLVOcRK0imkFFgbM2E7qc8dlohMoiwn00L3zdPEZcITECLm1Rf3zLNzh_KFyJKPJL1QBxPaLMc/s1600/uafon.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-size: large;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhp8LzycZfRT79i_SaPj8Nz-m27Rfvkepxmpk9Qx8hwaKBfmJJAHQnEsMMz8t_eFiMySveLVOcRK0imkFFgbM2E7qc8dlohMoiwn00L3zdPEZcITECLm1Rf3zLNzh_KFyJKPJL1QBxPaLMc/s1600/uafon.jpg" height="231" width="320" /></span></a></div>
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">Είναι κάποιες φορές που η πρώτη σελίδα ενός βιβλίου σε αιχμαλωτίζει , το ύφος και η ροή του λόγου γίνονται ένα με την αναπνοή σου και οι σελίδες πετούν γοργά, η μια πίσω από την άλλη, συντροφιά με τις προσδοκίες που η αρχή σου γέννησε και που ολοένα επαληθεύονται και ανανεώνονται , καθώς η πλοκή ξετυλίγεται όμορφα και η ιστορία κυλά αβίαστα.</span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">''<i>Θυμάμαι ακόμη εκείνο το ξημέρωμα που ο πατέρας μου με πήγε για πρώτη φορά να επισκεφτώ το Κοιμητήριο των Λησμονημένων Βιβλίων. Κυλούσαν οι πρώτες μέρες του καλοκαιριού του 1945 κι εμείς περπατούσαμε στους δρόμους μιας Βαρκελώνης παγιδευμένης κάτω από έναν σταχτή ουρανό κι έναν ήλιο τυλιγμένο στους ατμούς , που έλιωνε και χυνόταν στη Ράμπλα ντε Σάντα Μόνικα κόμπο τον κόμπο, σαν γιρλάντα από λιωμένο χαλκό. </i></span><br />
<i><span style="font-size: large;">''Αυτό που θα δεις σήμερα Ντανιέλ, δεν πρέπει να το πεις σε κανέναν'' με προειδοποίησε ο πατέρας μου. ''Ούτε στο φίλο σου τον Τομάς. Σε κανέναν''</span></i><br />
<i><span style="font-size: large;">''Ούτε και στη μαμά;'' ρώτησα εγώ δειλά.</span></i><br />
<i><span style="font-size: large;">Ο πατέρας μου αναστέναξε, καταφεύγοντας σ'εκείνο το θλιμμένο χαμόγελο που τον ακολουθούσε σαν σκια σ'όλη του τη ζωή.</span></i><br />
<i><span style="font-size: large;">''Στη μαμά φυσικά και μπορείς'' μου απάντησε σκύβοντας το κεφάλι. ''Δεν έχουμε μυστικά από κείνη. Σ'εκείνη μπορείς να λες τα πάντα''</span></i><br />
<i><span style="font-size: large;">Λίγο μετά τον εμφύλιο πόλεμο, είχε ξεσπάσει μια επιδημία χολέρας , η οποία πήρε και τη μητέρα μου. Τη θάψαμε στο Μοντζουίκ τη μέρα που έκλεινα τα τέσσερά μου χρόνια'' </span></i><br />
<i><span style="font-size: large;"><br /></span></i>
<span style="font-size: large;">Αν και το πιο καταθλιπτικό μέρος του βιβλίου περιορίζεται στις δύο πρώτες σελίδες (με μια ακόμη λυπητερή ιστορία να αποκαλύπτεται στο δεύτερο μισό του έργου) όλη η υπόθεση διαπνέεται από μυστήριο και μια μελαγχολία όχι νοσηρή αλλά μάλλον γλυκιά, σαν να περπατάς στους πλακοστρωμένους δρόμους της Βαρκελώνης την ώρα που ο ήλιος δύει.</span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">Είναι ο παλμός του κειμένου του Θαφόν, μια αδιόρατα ποιητική γραφή, γλαφυρή αλλά όχι ψυχρή, που ενοποιεί όλες τις σκηνές, τις αγωνιώδεις, τις καθημερινές, τις περιπαικτικές, ακόμη και τις σκληρές σε ένα πορτραίτο γοητευτικό. Μια παλιομοδίτικη ευγένεια στο λόγο των ηρώων κάνει πιο ζωντανή την ατμόσφαιρα της δεκαετίας του '50 που, παρά τη νοσταλγική διάθεση που συνήθως τη συνοδεύει , κάθε άλλο παρά αθώα αποδεικνύεται τελικά. </span><br />
<i><br /></i></div>
Apis Mellificahttp://www.blogger.com/profile/09758276930044145127noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4190070564399193054.post-56565118906477336132014-03-21T18:23:00.000-07:002014-05-24T01:09:19.549-07:00Η κομψότητα του σκαντζόχοιρου, Μιριέλ Μπαρμπερί<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg5ya4d_MEyoygsi51OXqZ9juXYmnGlMtn9IdRWXHEcNVpkznOkc9j709jveu7-AuTlf174tuGOzLVmB64sfv8fAtYa6v8u3DIL4GPyCmS2I23A0BvEHANq-4xTQZgNxkkvXW-oAsXDlsGU/s1600/komcothta.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg5ya4d_MEyoygsi51OXqZ9juXYmnGlMtn9IdRWXHEcNVpkznOkc9j709jveu7-AuTlf174tuGOzLVmB64sfv8fAtYa6v8u3DIL4GPyCmS2I23A0BvEHANq-4xTQZgNxkkvXW-oAsXDlsGU/s1600/komcothta.jpg" height="320" width="222" /></a></div>
<span style="background-color: white; font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="background-color: white; font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="background-color: white; font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="background-color: white; font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="background-color: #990000;"><span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">Μ' αρέσει το χιούμορ που υποβόσκει , που διαπερνά τους χαρακτήρες χωρίς να τους κάνει κωμικούς και τους μεταλλάζει από συνηθισμένους σε φινετσάτους. Μπορεί κάλλιστα σε αυτό το σύμπαν της κομψότητας -αλλά όχι επιτήδευσης- μια παχουλή θυρωρός να αντιτίθεται με αγωνία στην προοπτική να την εκτιμήσει ο κόσμος και να μοχθεί να κρύψει αυτό που όλοι οι υπόλοιποι μοχθούμε να αποκτήσουμε : την καλλιέργεια.</span></span><br />
<span style="background-color: #990000;"><span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;"><br style="text-align: justify;" /><span style="text-align: justify;"><i>"Το όνομα μου είναι Ρενέ. Είμαι πενήντα τεσσάρων χρονών, χήρα, μικρόσωμη, στρουμπουλή και άσχημη. Τα τελευταία είκοσι εφτά χρόνια είμαι η θυρωρός του κτιρίου στην οδό Γκρενέλ 7, ενός όμορφου μεγάρου, που χωρίζεται σε οκτώ μεγάλα υπερπολυτελή διαμερίσματα. Δε σπούδασα, ήμουν πάντοτε φτωχή, διακριτική και ασήμαντη. Ανταποκρίνομαι όμως τέλεια σε ό,τι η κοινωνία πιστεύει ως υπόδειγμα θυρωρού πολυκατοικίας· κανείς δεν μπορεί να αντιληφθεί ότι γνωρίζω πολύ περισσότερα από τους πλούσιους αλαζόνες".</i></span></span></span><br />
<span style="background-color: #990000;"><span style="text-align: justify;"><span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;"><br /></span></span>
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;"><span style="text-align: justify;">Επίσης μπορεί μια νεαρή φιλόσοφος να αποφασίσει </span><span style="text-align: justify;">κάτι εξαιρετικά σημαντικό , καθώς και </span><span style="text-align: justify;">να δώσει ένα μάθημα στους γονείς της βάζοντας φωτιά στο πολυτελές διαμέρισμά τους, ένας αποτελεσματικός κατά τη γνώμη της τρόπος ώστε να σκεφτούν εκείνοι τα παιδιά της Αφρικής .</span></span></span><br />
<span style="background-color: #990000; font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;"><br style="text-align: justify;" /><span style="text-align: justify;"><i>"Το όνομα μου είναι Παλόμα. Είμαι δώδεκα χρονών και μένω στην οδό Γκρενέλ 7, σ' ένα αρχοντικό διαμέρισμα. Εντούτοις, παρά την καλοτυχία και τα πλούτη, από πολύ καιρό ξέρω ότι ο τελικός προορισμός μου είναι η γυάλα με τα ψάρια. Πώς το γνωρίζω; Τυχαίνει να είμαι έξυπνη. Εξαιρετικά έξυπνη, μάλιστα. Γι' αυτό έχω πάρει την απόφαση μου· στο τέλος της σχολικής χρονιάς, τη μέρα των γενεθλίων μου, στις 16 Ιουνίου, θ' αυτοκτονήσω".</i></span></span><br />
<span style="background-color: #990000;"><span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;"><span style="text-align: justify;"><br /></span></span>
<span style="text-align: justify;"><span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">Δύο ψυχές που προσπάθησαν να τοποθετηθούν στον κόσμο αλλά κατάλαβαν -ή πίστεψαν- ότι δε χωρούσαν σε αυτόν. </span></span></span><br />
<span style="text-align: justify;"><span style="background-color: #990000; font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">Ευτυχώς η ισορροπία θα έλθει εξ Ανατολών και οι δύο πρωταγωνίστριες -που βρίσκει ανέλπιστα η μία στην άλλη ευήκοον ους - από τη μια φιλοσοφώντας και από την άλλη παιδιαρίζοντας, θα βρουν τη θέση τους σε αυτόν τον κόσμο, αποδεχόμενες πρωτίστως τους εαυτούς τους. </span></span><br />
<span style="background-color: #990000;"><span style="text-align: justify;"><span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;"><br /></span></span>
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;"><span style="text-align: justify;">Πρωτότυποι και ευσυμπάθητοι χαρακτήρες, </span><span style="text-align: justify;">απολαυστικοί διάλογοι , </span><span style="text-align: justify;">απλή πλοκή που μέσα από αυτήν όμως κεντά η συγγραφέας </span><span style="text-align: justify;">κοσμοθεωρίες</span><span style="text-align: justify;">- αναμενόμενο, αφού είναι η ίδια καθηγήτρια φιλοσοφίας- και κάπου κάπου μια επίδειξη γνώσεων, καμιά φορά κουραστική αλλά συγχωρητέα. </span></span></span><br />
<span style="background-color: #990000;"><span style="text-align: justify;"><span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;"><br /></span></span>
<span style="text-align: justify;"><span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">Λεπτή σάτιρα στις ανθρώπινες σχέσεις, φρεσκάδα, ευαισθησία και μια γλυκύτητα που σε συνοδεύει για αρκετό καιρό μετά την ανάγνωση. </span></span></span><br />
<span style="background-color: #990000;"><span style="text-align: justify;"><span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;"><br /></span></span>
<span style="text-align: justify;"><span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;"><br /></span></span>
<span style="text-align: justify;"><span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">Μιριέλ Μπαρμπερί, (μετ. Ρίτα Κολαϊτη) , εκδ. Σύγχρονοι Ορίζοντες, 2008, σελ 379</span></span></span><br />
<span style="text-align: justify;"><span style="background-color: #990000; font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;"><br /></span></span>
<span style="background-color: white; color: #333333; text-align: justify;"><span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;"><br /></span></span>
<span style="background-color: white; color: #333333; text-align: justify;"><span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;"><br /></span></span>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhqhdhO9WLFuF9j9mICr7SPDz9OjTeI-DfRR-CnoxzjPQajlx773jZbaAYSTxd7cU6Ev05zC6vcEzVwH7sKILAklCVvtXMvfa32TLwbD8GNvxXG_XMPd8RShMr4N5xBYuss6tPXX1lZf63v/s1600/o+komc.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhqhdhO9WLFuF9j9mICr7SPDz9OjTeI-DfRR-CnoxzjPQajlx773jZbaAYSTxd7cU6Ev05zC6vcEzVwH7sKILAklCVvtXMvfa32TLwbD8GNvxXG_XMPd8RShMr4N5xBYuss6tPXX1lZf63v/s1600/o+komc.jpg" height="320" width="296" /></a></div>
<br />
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;"><br style="background-color: white; color: #333333;" /></span>
<br />
<br />
<span style="background-color: white; color: #333333; text-align: justify;"><span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;"><br /></span></span>
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="background-color: white; color: #333333; font-family: Verdana, Tahoma; font-size: 13px; text-align: justify;"><br /></span>
<span style="background-color: white; color: #333333; font-family: Verdana, Tahoma; font-size: 13px; text-align: justify;"><br /></span></div>
Apis Mellificahttp://www.blogger.com/profile/09758276930044145127noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4190070564399193054.post-12410978624445647732014-03-21T17:32:00.000-07:002014-05-24T00:50:09.870-07:00Η χαμένη βιβλιοθήκη του Δημητρίου Μόστρα, Δημήτρης Μαμαλούκας <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div>
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEikd5ruAWjt8PwJOWPJBPjQNx0MGDxtxHQUm14YdoleFm6OYNOBXwWIHup0d2XDOl86ud6oDy126uOJVa5TnVHBmNQ4nZ18Q_qkiuU3sLIK98j23SfR9KpTqYAVfFpsNd2_AyhUdqeHKkq0/s1600/xamenh.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-size: large;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEikd5ruAWjt8PwJOWPJBPjQNx0MGDxtxHQUm14YdoleFm6OYNOBXwWIHup0d2XDOl86ud6oDy126uOJVa5TnVHBmNQ4nZ18Q_qkiuU3sLIK98j23SfR9KpTqYAVfFpsNd2_AyhUdqeHKkq0/s1600/xamenh.jpg" height="320" width="320" /></span></a></div>
<div>
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div>
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<span style="font-size: large;">Με τράβηξε ο τίτλος σε αυτό το πρώτο μου ανάγνωσμα του Μαμαλούκα , αλλά έμεινα λόγω πλοκής και γραφής. Γρήγορη ροή, καθαρός λόγος, μια υποψία μελαγχολίας που εμπνέει την συμπάθειά μας προς τον πρωταγωνιστή και μια ανατροπή των ίδιων των συναισθημάτων μας από τις μετέπειτα αποκαλύψεις . </span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">Αυτή η αλλαγή της οπτικής, όπου ο πρωταγωνιστής από θύμα γίνεται θύτης προκαλεί πραγματικά την αυτοκυριαρχία μας αλλά δεν μας πετάει έξω από το βιβλίο - το αρχικό συναίσθημα της συμπάθειας μένει και αυτό είναι το εξαιρετικό, να συμπαθείς ένα ''χαμένο κορμί'' , να θέλεις να συνεχίσεις να βλέπεις την ιστορία μέσα από τα μάτια του. </span><br />
<div>
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div>
<span style="font-size: large;"> Η αλήθεια παραμένει επιμελώς κρυμμένη, ο συγγραφέας σχεδόν παίζει μαζί μας , σεργιανίζοντάς μας σε ξένες πόλεις και κρατά την αμφιβολία ως το τέλος - αν και το ίδιο το τέλος μας κάνει να αμφιβάλλουμε ότι πράγματι έφτασε. </span></div>
<div>
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<br />
<div>
<span style="font-size: large;">Ρέπει περισσότερο προς το αστυνομικό με κινηματογραφική πλοκή και λιγότερο προς το νοσταλγικά βιβλιοφιλικό , αν και κουβαλά μια μυρωδιά παλιού χαρτιού- που επιλέγεις να είναι και αυτή που θα σου μείνει τελικά .</span></div>
<div>
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEghK7Ig3Oyny72htIxC6rAxQTfk-S0aNeN29KtwTRdsa6D4rjeKWuWdwZnvSwRAr8Y9fwAIc6dAMkfId0DN_N9J17Y1-c6RnmqwEQgT-u_p4zn7KvgF_iCcOhR8IkZCbYwRJnnvl_CbnnQc/s1600/roma.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-size: large;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEghK7Ig3Oyny72htIxC6rAxQTfk-S0aNeN29KtwTRdsa6D4rjeKWuWdwZnvSwRAr8Y9fwAIc6dAMkfId0DN_N9J17Y1-c6RnmqwEQgT-u_p4zn7KvgF_iCcOhR8IkZCbYwRJnnvl_CbnnQc/s1600/roma.jpg" height="317" width="320" /></span></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="font-size: large;">Η χαμένη βιβλιοθήκη του Δημητρίου Μόστρα, Δ. Μαμαλούκας εκδ. Καστανιώτη, 2007, σελ 307 </span></div>
<div>
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<br />
<div>
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div>
<div>
<br /></div>
</div>
</div>
</div>
</div>
Apis Mellificahttp://www.blogger.com/profile/09758276930044145127noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4190070564399193054.post-77085265011114230662014-03-21T16:34:00.002-07:002014-05-24T00:49:38.094-07:00Ο Ωκεανός στο τέλος του δρόμου, Neil Gaiman<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEipr_GgN4q7xgbZiIkxDQU53ioiMMX4o7Ini5JXtoGvVulPjkHto_CVJjuUGwnqmb3gRtI9tjS4L_vWMfVEr9sQwJQicRZxL8j3VicKMgTamElJXKeTLOp6vSYQhXDf1Li_6GTk90FyKYtN/s1600/okeanos.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEipr_GgN4q7xgbZiIkxDQU53ioiMMX4o7Ini5JXtoGvVulPjkHto_CVJjuUGwnqmb3gRtI9tjS4L_vWMfVEr9sQwJQicRZxL8j3VicKMgTamElJXKeTLOp6vSYQhXDf1Li_6GTk90FyKYtN/s1600/okeanos.jpg" /></span></a></div>
<br />
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">Αν είσαι ανυποψίαστος πιστεύεις ειλικρινά ότι πρόκειται για μεταφορά. Αν σε έχουν υποψιάσει, περιμένεις να δεις που θα καταλήξει αυτό το σκοτεινό παραμύθι . Αν είσαι γνώστης , ξέρεις ότι ο συγγραφέας κυριολεκτεί : υπάρχει ένας ωκεανός στο τέλος αυτού του χωμάτινου δρόμου. </span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;"><br /></span></div>
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">''Φορούσα μαύρο κοστούμι και λευκό πουκάμισο, μαύρη γραβάτα και μαύρα παπούτσια, όλα στην τρίχα: Υπό φυσιολογικές συνθήκες θα ένιωθα άβολα, σαν να φορούσα τα ρούχα κάποιου άλλου ή σαν να παρίστανα τον ενήλικα. Σήμερα ωστόσο, ένιωθα σχετικά άνετα. Φορούσα τα κατάλληλα ρούχα για μια δύσκολη περίσταση''</span><br />
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">Με το πέρασμα των σελίδων, ξεδιπλώνονται όλο και περισσότερο παράδοξα πράγματα και , όπως το αεροπλάνο που κυλά στον αεροδιάδρομο και κάποια στιγμή τον αφήνει απαλά, έτσι κι εσύ, χωρίς να το καταλάβεις, μπερδεύεσαι σε μια άλλη πραγματικότητα έντεχνα, αμετάκλητα. Είναι τόσο σφιχτοπλεγμένη η πραγματικότητα της καθημερινότητας με εκείνη της άλλης διάστασης , ώστε δε φαίνεται να ξαφνιάζει τον επτάχρονο πρωταγωνιστή - άρα ούτε κι εσένα , όσο κι αν η ενήλικη λογική σου κραυγάζει ότι κάτι δεν πάει καλά. </span><br />
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">Ο συγγραφέας πετυχαίνει να μας εγκλωβίσει τόσο ασφυκτικά , ώστε αν δεν υπήρχε ως αντίβαρο η παιδική ψυχραιμία- σωτήρια μέσα στην αφέλειά της- και η υποψία του φιλικού, αντίπαλου δέους, το κείμενο θα ήταν εφιαλτικό. Όμως δεν είναι - αν και συχνά ερωτοτροπεί με τον εφιάλτη της απομόνωσης - και η επίγευση είναι τελικά γλυκιά, σαν μια μακρινή ανάμνηση της παιδικής ηλικίας , τότε που όλα τολμούσαν να είναι πιστευτά. </span><br />
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhXgiAyXqgNsefhl1aLx-DEANW94Wk6o6y6PiwY8973SBo5ZhQOxUBDXGaeqN3fEDuZREJyTuH9ONwYm8RGhsClccudwLj6Yfb42JUaU5ttHYlbh01gxwXPWZBcAEaItppNU3yTWU8fnNCF/s1600/ocean+3.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhXgiAyXqgNsefhl1aLx-DEANW94Wk6o6y6PiwY8973SBo5ZhQOxUBDXGaeqN3fEDuZREJyTuH9ONwYm8RGhsClccudwLj6Yfb42JUaU5ttHYlbh01gxwXPWZBcAEaItppNU3yTWU8fnNCF/s1600/ocean+3.jpg" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;">''Ο Ωκεανός στο τέλος του δρόμου'', <a class="booklink" href="http://www.biblionet.gr/author/2733/Neil_Gaiman" style="background-color: #f7f7f7; color: #993322; font-weight: bold; text-decoration: none;">Neil Gaiman</a><span style="background-color: #f7f7f7; color: #333333;"> · (μετάφραση </span><a class="booklink" href="http://www.biblionet.gr/author/66020/%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%B1_%CE%88%CE%BE%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%BF%CF%85" style="background-color: #f7f7f7; color: #993322; font-weight: bold; text-decoration: none;">Μαρία Έξαρχου</a><span style="background-color: #f7f7f7; color: #333333;">.) εκδ. </span><a class="booklink" href="http://www.biblionet.gr/com/8699/%CE%A3%CE%B5%CE%BB%CE%AE%CE%BD%CE%B7" style="background-color: #f7f7f7; color: #993322; font-weight: bold; text-decoration: none;">Σελήνη</a><span style="background-color: #f7f7f7; color: #333333;">, 2013. - 221 σελ</span></span><br />
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;"> </span> <br />
<br />
<br /></div>
Apis Mellificahttp://www.blogger.com/profile/09758276930044145127noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4190070564399193054.post-92173597582633052822014-03-21T14:34:00.002-07:002014-05-24T01:09:47.005-07:00Το Νήμα, Victoria Hislop<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">Το Νήμα, Victoria Hislop</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgCN-YfoV1uOtYlTnUiWtlWCBbS4dOpzJwmC5pBWu_imRkrgoVIOlaWTfgdlXnfqslRAf7kaHe0bb5gZg1wyhrTmQLY9CcgC34NFy3_UXAOJv3vhkM7mh7Ic-ercbDDM2nBkrydy2mIv61I/s1600/nhma.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgCN-YfoV1uOtYlTnUiWtlWCBbS4dOpzJwmC5pBWu_imRkrgoVIOlaWTfgdlXnfqslRAf7kaHe0bb5gZg1wyhrTmQLY9CcgC34NFy3_UXAOJv3vhkM7mh7Ic-ercbDDM2nBkrydy2mIv61I/s1600/nhma.jpg" /></span></a></div>
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;"><span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">Έκανα ένα πείραμα. Είπα να γράψω για μερικά βιβλία, καιρό πολύ αφότου τα είχα διαβάσει.</span></span><br />
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">Αυτό το βιβλίο ήρθε από τα τελευταία σ' αυτήν την προδοτική αναμέτρηση με τη μνήμη- σχεδόν δε θυμάμαι την υπόθεση, θυμάμαι μόνο πόσο υποχθόνιο- αλλά όχι απαραίτητα ρεαλιστικό- μπορεί να είναι το να σκοτώσεις κάποιον, απλά μαγειρεύοντάς του ακατάπαυστα.</span><br />
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;"><span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">Κατά τα άλλα, μια συγκεχυμένη εικόνα για την υπόθεση, ξεθωριασμένη και μπερδεμένη , όπως ακριβώς ένα ταλαιπωρημένο κουβάρι νήμα. Σκαλίζοντας τα συρτάρια της μνήμης μπορώ να επαναφέρω κάπως άνευρους πρωταγωνιστές , στρωτή γραφή, εικόνες, χνούδια , καπνούς. Ένα τραβηγμένο και ξεχειλωμένο ύφασμα , απλωμένο σε εξακόσιες σκονισμένες σελίδες στις οποίες δε θα' θελα να ξαναγυρίσω . Κι ας αγαπώ τις δαντέλες <em style="background-color: white; border: 0px; color: #333333; line-height: 20.399999618530273px; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px;"><strong style="background-color: transparent; border: 0px; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px;"><span style="background-color: transparent; background-position: initial initial; background-repeat: initial initial; border: 0px; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px;"><a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Chantilly_lace" style="background-color: transparent; border: 0px; color: #2e8fd4; margin: 0px; outline: none; padding: 0px; text-decoration: none;">Chantilly</a> </span></strong></em></span></span><br />
<span style="font-size: large;"><em style="background-color: white; border: 0px; color: #333333; line-height: 20.399999618530273px; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px;"><strong style="background-color: transparent; border: 0px; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px;"><span style="background-color: transparent; border: 0px; font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px;"><br /></span></strong></em>
<em style="background-color: white; border: 0px; color: #333333; font-family: 'Lucida Grande', Helvetica, Verdana, sans-serif; line-height: 20.399999618530273px; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px;"><strong style="background-color: transparent; border: 0px; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px;"><span style="background-color: transparent; background-position: initial initial; background-repeat: initial initial; border: 0px; font-family: 'book antiqua', palatino; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px;"><br /></span></strong></em>
<em style="background-color: white; border: 0px; color: #333333; font-family: 'Lucida Grande', Helvetica, Verdana, sans-serif; line-height: 20.399999618530273px; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px;"><strong style="background-color: transparent; border: 0px; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px;"><span style="background-color: transparent; background-position: initial initial; background-repeat: initial initial; border: 0px; font-family: 'book antiqua', palatino; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px;"><br /></span></strong></em>
</span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiWy6q163mxjlZwEk7XzXpnYqCUzPS69PXMsFSGVymSe13rlFViWIFsOoxnl2BjEpDCSLSUqPTgHsmCwqwpnT1MxhZueWpi-YgVYpIp6wI6c88_itB7iPzhDlcaPMWN67atxAUJhmKKYqyF/s1600/santigy.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-size: large;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiWy6q163mxjlZwEk7XzXpnYqCUzPS69PXMsFSGVymSe13rlFViWIFsOoxnl2BjEpDCSLSUqPTgHsmCwqwpnT1MxhZueWpi-YgVYpIp6wI6c88_itB7iPzhDlcaPMWN67atxAUJhmKKYqyF/s1600/santigy.jpg" height="240" width="320" /></span></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="font-size: large;">''Το Νήμα'', Victoria Hislop, εκδ. Διόπτρα,2011, σελ 608, </span></div>
<em style="background-color: white; border: 0px; color: #333333; font-family: 'Lucida Grande', Helvetica, Verdana, sans-serif; font-size: 12px; line-height: 20.399999618530273px; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px;"><strong style="background-color: transparent; border: 0px; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px;"><span style="background-color: transparent; background-position: initial initial; background-repeat: initial initial; border: 0px; font-family: 'book antiqua', palatino; font-size: medium; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px;"><br /></span></strong></em></div>
Apis Mellificahttp://www.blogger.com/profile/09758276930044145127noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4190070564399193054.post-72222774517160128552014-03-21T13:51:00.000-07:002014-07-16T23:59:25.025-07:00ΑΟΡΑΤΟΣ - PAUL AUSTER<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;">ΑΟΡΑΤΟΣ - Paul Auster</span><br />
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhP74x9mNRK81u1ikwQhrGpKbj5s_Fr6dHlXS282bJcc8ulO8O1CZfWVcrpPrc2tUzicE6SpR8eCtAoZGI9Bh2nSSLTHAzjg5HXucbsCA419HZXCzwUfUPn8PlaVS7nx1i66s5i7pvNSm-6/s1600/paul.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhP74x9mNRK81u1ikwQhrGpKbj5s_Fr6dHlXS282bJcc8ulO8O1CZfWVcrpPrc2tUzicE6SpR8eCtAoZGI9Bh2nSSLTHAzjg5HXucbsCA419HZXCzwUfUPn8PlaVS7nx1i66s5i7pvNSm-6/s1600/paul.jpg" /></span></a></div>
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;"><span style="font-size: large;"><br />
Ξεκίνησα το βιβλίο με όλη την καλή διάθεση να βρω για ποιο λόγο θεωρείται μεγάλος συγγραφέας του καιρού μας. Δεν ήταν εύκολο,- τουλάχιστον εκατό σελίδες μου τις έφαγε ο εκνευρισμός και μια αγωνιώδης προσπάθεια να μπω στο ρυθμό του βιβλίου, μια και η παντελής έλλειψη διακριτικών ( πχ παύλες) στις εναλλαγές των προσώπων έκαναν το κείμενο να μοιάζει με ατελείωτο εσωτερικό μονόλογο.</span></span><br />
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">Κι όμως ήρθε η στιγμή μου, αυτή η στιγμή που το κείμενο σε αρπάζει βίαια σχεδόν και δε σ'αφήνει να πάρεις ανάσα ως το τέλος, προσδοκώντας την επόμενη αποκαλυπτική πρόταση- γιατί τι άλλο είναι οι προτάσεις που χαράζονται στη μνήμη σου από ένα βιβλίο, παρά η κρυμμένη αλήθεια που φέρεις ήδη εντός σου;</span><br />
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;"><span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">'' Οταν τελικά έφυγες κι εσύ για το κολέγιο αισθάνθηκες λες κι είχες δραπετεύσει από τη φυλακή... Τα βάζεις διαρκώς με τον εαυτό σου που δέχτηκες χρήματα από τον πατέρα σου, ο οποίος σε στηρίζει και πληρώνει τα δίδακτρά σου, έχεις όμως ανάγκη να είσαι στο κολέγιο προκειμένου να μένεις μακριά από κείνον και απ' τη μητέρα σου , και καθώς δεν έχεις δικά σου χρήματα, και καθώς ο πατέρας σου κερδίζει τόσα πολλά ώστε εσύ να μην πληροίς τις προϋποθέσεις για υποτροφία, τι επιλογές έχεις πέρα από το να υποστείς τον εξευτελισμό της διπρόσωπης στάσης σου;..''</span></span><br />
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;"><span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">Από τη μια αυτό , από την άλλη το τέλος με όλα τα ενδεχόμενα ανοιχτά - το' χει ξανακάνει αυτό ο Auster- τι επιλογές έχεις πέρα από να χαραχτεί στη μνήμη σου ένα δυνατό συναίσθημα για τον πρωταγωνιστή; Μόνο που δεν είναι εύκολο να ξεκαθαρίσεις αν είναι τελικά συμπάθεια ή κάποιου είδους αποστροφή..</span></span><br />
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgpIY-1jQTxN7kbPOIzf8XqzXUtcB1LWqF8yQkKl2xK5vNuxStewc-HipiHGWjMojEMpFQ9KJCjB0zhgZBBAXchfBuyzrnmMBY9AGZOw0fSxR6UDsE50IUPBymOtdS8G-t2lYVnySydtBfE/s1600/aoratos.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgpIY-1jQTxN7kbPOIzf8XqzXUtcB1LWqF8yQkKl2xK5vNuxStewc-HipiHGWjMojEMpFQ9KJCjB0zhgZBBAXchfBuyzrnmMBY9AGZOw0fSxR6UDsE50IUPBymOtdS8G-t2lYVnySydtBfE/s1600/aoratos.jpg" height="316" width="320" /></span></a></div>
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;"><strong style="background-color: white; color: #231f20; font-size: 13px; line-height: 19px;">Αόρατος</strong><span style="background-color: white; color: #231f20; font-size: 13px; line-height: 19px;">, </span><strong style="background-color: white; color: #231f20; font-size: 13px; line-height: 19px;">Paul Auster,</strong><span style="background-color: white; color: #231f20; font-size: 13px; line-height: 19px;"> </span><strong style="background-color: white; color: #231f20; font-size: 13px; line-height: 19px;">εκδόσεις Μεταίχμιο,</strong><span style="background-color: white; color: #231f20; font-size: 13px;"> σελ.: 320,</span><span style="background-color: white; color: #231f20; font-size: 13px;"> </span></span><br />
<span style="background-color: white; color: #231f20; font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px;">Μετάφραση: Σπύρος Γιανναράς,</span><br />
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span>
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
</div>
Apis Mellificahttp://www.blogger.com/profile/09758276930044145127noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-4190070564399193054.post-51639097468277032172013-04-01T16:38:00.000-07:002014-05-24T00:37:46.687-07:00Καραγάτσης ''Το 10''<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://www.os3.gr/arhive_afieromata/videothiki/karagatsis/KARAGATSHS1.gif" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;"><img border="0" src="http://www.os3.gr/arhive_afieromata/videothiki/karagatsis/KARAGATSHS1.gif" /></span></a></div>
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span>
<br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">Το ''10''.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">Ατμόσφαιρα αποπνικτική έως ασφυκτική- ίσως λόγω της αφόρητης ζέστης που καίει τις σελίδες και τις ζωές των ηρώων. Άραγε θα ζούσαν κάπως αλλιώς αν δεν υπήρχε αυτή η κάψα που εξαντλούσε σώματα και αντιστάσεις;</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">Η ιστορία - ή μάλλον οι παράλληλες ιστορίες- διαδραματίζονται σε μια χαώδη πολυκατοικία- πρώην εργοστάσιο- που βρίσκεται στο νούμερο ''10'' της οδού Παρασάγγη. Ο τίτλος του βιβλίου ως εξαιρετικά λιτός, δεν προοιωνίζει την πληθώρα των προσώπων που άμεσα αρχίζουν να σεργιανίζουν στα δωμάτια και τις σελίδες. Η ευκολία με την οποία ο συγγραφέας σκιαγραφεί αδρά τα πρόσωπα, με γρήγορες γεμάτες πινελιές στην αρχή , με περισσότερες λεπτομέρειες στη συνέχεια , μακάρι να χαρακτήριζε και την αντίστοιχη ικανότητά μας να συγκρατήσουμε λεπτομέρειες- ο αναγνώστης εύκολα θα χαθεί στον κυκεώνα των ονομάτων. (Εντάξει λοιπόν , παραδέχομαι ότι κάμποσες φορές ξαναγύρισα σε προηγούμενες σελίδες να βρω το χαμένο μίτο.)</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">Ο συγγραφέας διατηρεί συνεχώς μια εκπληκτική ευχέρεια να αναπαριστά και να ζωντανεύει τα χάρτινα πρόσωπα, έτσι που συχνά να νιώθεις ότι μυρίζεις τη μπόχα της τρώγλης της Ελενάρας ή πνίγεσαι από τη ζέστη που αργοσαλεύει στο βασανισμένο Πειραιά. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">Όλο το έργο διαπνέεται από βαθιά εξαθλίωση. Οι γυναικείοι χαρακτήρες που βαδίζουν νομοτελειακά προς την πορνεία , σαν μια παράδοξη επιβεβαίωση του φύλου και της κοινωνικής θέσης τους, τα γυναικεία σώματα που στην επιτομή της ομορφιάς τους είναι ''καλοκρεατωμένα '', οι μικρές κοπέλες που δεν έχουν μεν ακόμη σχέση αλλά γνωρίζουν τα πάντα και ανυπομονούν να βουτηχτούν στην πράξη της θεωρίας, καθώς και οι ανδρικοί χαρακτήρες που διατηρούν τον έλεγχο -ή μήπως όχι;- της όλης κατάστασης αφήνει μια πικρή γεύση αλλά ταυτόχρονα μια βαθιά επίγνωση. Ταξίδι εκ του ασφαλούς σε έναν κόσμο διεφθαρμένο, πληγωμένο, τραγικό.</span><br />
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;"><a href="http://www.poiein.gr/wp-uploads/stanza.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://www.poiein.gr/wp-uploads/stanza.jpg" height="260" width="320" /></a></span></div>
</div>
Apis Mellificahttp://www.blogger.com/profile/09758276930044145127noreply@blogger.com0