Πρωινή ενδοσκόπηση

Αγαπητό μου ημερολόγιο, 

Ο πολύ πρωινός και σίγουρα ευχάριστος βόμβος μου μόλις διέλυσε την πεποίθησή σου ότι πέθανα, πεποίθηση που φυσικά δικαιολογείται απόλυτα από την πολύμηνη απουσία μου. Ωστόσο-και μην το παραβλέψεις αυτό ποτέ στο εξής σε παρακαλώ- η φύση μου είναι αυτή που με ωθεί να κάνω μεγάλους κύκλους, να κατοπτεύω ξένα λιβάδια, να ανοίγουν τα μάτια μου στο άλλο φως, να πλάθω με συγκίνηση τη νέα γύρη, να τη φέρνω με τα σάρκινα καλαθάκια μου στο σπίτι, να εντρυφώ με ηρεμία σε όλες τις φρέσκες μυρωδιές και τους τρόπους που ο εαυτός μου αλλάζει απέναντί τους. 

                                                 

Οι διεργασίες είναι μυστικές και μακροχρόνιες και δεν είναι συνετό ούτε εύκολο όλα να λέγονται. Η ζύμωση γίνεται πάντα στα σκοτεινά. 

Καταλαβαίνεις πως όσο περισσότερα άνθη οσφραίνομαι ή διαισθάνομαι εκεί έξω, τόσο περισσότερο ξελογιάζομαι και τόσο λιγότερο επιστρέφω σε χαραγμένες διαδρομές, μη με περιμένεις λοιπόν με ανυπομονησία, υπάρχουν τόσοι άλλοι που χαρτογραφούν το μεθύσι των λέξεων πολύ καλύτερα, μη με κατηγορήσεις ότι τεμπελιάζω, αντλώ εντατικά το νέκταρ από ό,τι μου κεντρίσει το ενδιαφέρον και εξαντλώ τον εαυτό μου σε μεταμεσονύχτια αναγνώσματα, μην μου αρνηθείς να υπάρχω για την απόλαυση και μόνο, μη μου θυμώσεις, ναι, είμαι μια αναξιόπιστη μέλισσα που δεν παράγει αρκετό μέλι και που το λίγο που καταφέρνει να αποστάξει το κρύβει για τη δική της ευχαρίστηση, χωρίς ενοχές και με όλη την αυθάδεια εκείνου που δεν φέρει καμία ευθύνη.

Σε φιλώ, 

Apis

Το άρωμα, Πάτρικ Ζίσκιντ

Αγαπητό μου ημερολόγιο, 


Βυθίστηκα στο Άρωμα του Ζίσκιντ και αναδύθηκα με ένα κομμάτι μου ολότελα δοσμένο σ'αυτό. 
Με μάγεψε. Ήταν αυτή η υπέροχη αναπαράσταση της εποχής, με τις μικρές λεπτομέρειες ανάλαφρα σκορπισμένες και τόσο σοφά πλεγμένες στην πλοκή έτσι που να μην φορτωνόμαστε εμείς  οι μη οπαδοί των ιστορικών μυθιστορημάτων; Ήταν τα μυστικά μιας γοητευτικής τέχνης δοσμένα εκ των έσω, με γνώση βαθιά; Ή μήπως ο θαυμασμός για τις ανθρώπινες ικανότητες που εδώ βέβαια αποδόθηκαν με μια κάποια υπερβολή- ωστόσο είναι υπαρκτές; 

Καταλήγω πως ήταν ο ίδιος ο σκοτεινός χαρακτήρας του Ζαν Μπατίστ Γκρενούιγ , τόσο μεγαλοφυής που είναι αδύνατο να μην τον θαυμάσεις και τόσο κυνικός που είναι αδύνατο να μην τον μισήσεις. Και το πιο φοβερό είναι πως είναι κυνικός χωρίς να γνωρίζει την έννοια της λέξης, είναι ψυχρός , ωφελιμιστής, σκληρός , άκαρδος και όλα τα συγγενή επίθετα ως γεννημένος έτσι, ως όντως τέρας της φύσης, μια κυνική  μεγαλοφυΐα που κυνηγά την τελειότητα με το πρωταρχικό πάθος που η επίγνωση της ύπαρξής της του γεννά. 
Ίσως εκεί να οφείλεται η μετριοπάθειά μας σκέφτομαι, το βόλεμα με τα λίγα, το ''δεν πειράζει'' που δεν είναι στωικότητα αλλά αδιαφορία και τελικά το βούλιαγμά μας σε μια βαλτώδη ρουτίνα ώσπου να κλείσει ο κύκλος : στη φυσική μας αδυναμία να αντιληφθούμε σε όλο της το εύρος την τελειότητα. 
Αν είχαμε το απόλυτο μουσικό αυτί, πόσο θα μπορούσαμε να ανεχτούμε την καθημερινή οχλοβοή της κοινωνικής ζωής: Αν είχαμε υπερευαίσθητους γευστικούς κάλυκες, πόσο θα μπορούσαμε να απολαύσουμε ένα πιάτο καθημερινό φαγητό; Κι αν μπορούσαμε να επιτύχουμε τη σύνθεση της τέλειας μελωδίας ή της ιδανικής γεύσης , μέχρι πού θα φτάναμε για αυτό; 

Χάρηκα επίσης αυτήν την ειρωνία που διαφαινόταν ώρες ώρες, κυρίως στο πως πέθαιναν όσοι εμπλέκονταν στην ανατροφή του. Ένα ρήμα , το ''παραμόνευε'' δίνει κατά τη γνώμη μου τον τόνο σε όλο το βιβλίο, είναι αυτό που κάνει ο χαρακτήρας από την αρχή έως το τέλος. Η αρχή του βιβλίου ξαφνιάζει, η πορεία εκπλήσσει, το τέλος έρχεται απρόβλεπτο , λυτρωτικό, ταιριαστό.


Μια ιστορία που μας γοητεύει , μας μεθάει , μας ταξιδεύει αποστάζοντας μέσα μας την πιο καθαρή φρίκη. 


Apis



''Το άρωμα''  Πάτρικ Ζίσκιντ,  μτφ Μαρία Αγγελίδου, σελ 253, Ψυχογιός, 1998

Καρυότυπος, Άκης Παπαντώνης

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

Καλή Χρονιά!

Πήρα στα χέρια μου τη νουβέλα ''Καρυότυπος'' του Άκη Παπαντώνη γιατί ήθελα λίγη ομίχλη Αγγλίας να ανασάνω. Αυτό το πετύχαμε , το βιβλίο με μετέφερε πλήρως στην παγωμένη Αγγλία. 

Ένας βιολόγος στα τριάντα του πηγαίνει εκεί, σε ένα ερευνητικό εργαστήριο. Έχει ένα project να φέρει εις πέρας, μια μελέτη πάνω στο πώς κληρονομείται η στοργή και πώς αντιδρούν οι οργανισμοί όταν τη στερηθούν . 

Ο ίδιος είναι υπερβολικά μοναχικός, περιχαρακωμένος, αποστασιοποιημένος από το περιβάλλον του , ούτε το όνομά του δε μάθαμε, ρίχνουμε μερικές ματιές στην παιδική ηλικία αλλά παραμένει αινιγματικός. 
Ίσως τελικά έτσι είναι μερικοί χαρακτήρες, μερικοί άνθρωποι, πολύ μόνοι, πολύ και βαθιά μόνοι και δεν υπάρχει υποχρεωτικά κάποια αιτία για αυτό. Εκείνος βέβαια έχει τους λόγους του , παλεύει με το παρελθόν , το φέρνει συνέχεια μπροστά του άλλοτε ηθελημένα κι άλλοτε όχι. 

Ο ήρωας έχει πολύ έντονη την αίσθηση του προσωρινού, δεν ξεπακετάρει τα πράγματα που έχει φέρει από την Ελλάδα- κι όμως φεύγοντας είχε πάρει τα πάντα μαζί του, τίποτα δεν είχε αφήσει πίσω φανερώνοντας το μόνιμο της απόφασής του να εγκατασταθεί αλλού. 

Γιατί δεν το κάνει; Γιατί δε ρίχνει ρίζες, γιατί δεν αφήνεται στη νέα ζωή; Ίσως δε βρήκε εκεί αυτό που αναζητούσε, ίσως να μην ήξερε τι ακριβώς έψαχνε τελικά. Ίσως αποδίδει στις απώλειες του παρελθόντος περισσότερη από την πραγματική τους αξία, το υποψιάζεται. Το μόνο ξεκάθαρο είναι ότι δεν πατά σε στέρεο έδαφος - αυτό το ξέρει σίγουρα. 

''Πώς τραβιέται η κουρτίνα που χωρίζει τη ζωή μου σε Βορρά και Νότο; Πόσο κρατάει η ζεστασιά του τελευταίου ύπνου στο παιδικό σου δωμάτιο; Η παγωμάρα; Έχουν κτητικές οι μόνοι; Πώς γίνεται ένα πέσιμο από το ποδήλατο να μοιάζει ευχάριστη έκπληξη; Τα νύχια μου, τα μαλλιά μου που μεγαλώνουν και τα κόβω , πώς βρίσκουν το θάρρος να μεγαλώνουν ξανά; Και τα ποντίκια μου, που τους πετσοκόβω το DNA , τις μνήμες, πώς βρίσκουν το θάρρος να συνεχίζουν να ζουν; ''

Αυτές οι σκέψεις του που με τάραξαν κάπως, αυτές οι πολύ εντατικές σκέψεις, πολύ δουλεμένες, πολύ κουβεντιασμένες με τον εαυτό του, αυτές οι μυστικές σκέψεις που σε κρίσεις εξωστρέφειας τις εμπιστεύεται σε ένα κασετόφωνο - μόνο για να τις ακούει αυτός δηλαδή - κι ακόμη ένα ωραίο ύφος που έρεε και μια πλοκή που με κράτησε ως το τέλος έδωσαν στο βιβλίο ένα αξιοζήλευτο βάθος. 

Τον συμπόνεσα πάντως, 

Apis.




Καρυότυπος, Άκης Παπαντώνης, νουβέλα, σελ 117 , εκδ. Κιχλη , 2014