Καρυότυπος, Άκης Παπαντώνης

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

Καλή Χρονιά!

Πήρα στα χέρια μου τη νουβέλα ''Καρυότυπος'' του Άκη Παπαντώνη γιατί ήθελα λίγη ομίχλη Αγγλίας να ανασάνω. Αυτό το πετύχαμε , το βιβλίο με μετέφερε πλήρως στην παγωμένη Αγγλία. 

Ένας βιολόγος στα τριάντα του πηγαίνει εκεί, σε ένα ερευνητικό εργαστήριο. Έχει ένα project να φέρει εις πέρας, μια μελέτη πάνω στο πώς κληρονομείται η στοργή και πώς αντιδρούν οι οργανισμοί όταν τη στερηθούν . 

Ο ίδιος είναι υπερβολικά μοναχικός, περιχαρακωμένος, αποστασιοποιημένος από το περιβάλλον του , ούτε το όνομά του δε μάθαμε, ρίχνουμε μερικές ματιές στην παιδική ηλικία αλλά παραμένει αινιγματικός. 
Ίσως τελικά έτσι είναι μερικοί χαρακτήρες, μερικοί άνθρωποι, πολύ μόνοι, πολύ και βαθιά μόνοι και δεν υπάρχει υποχρεωτικά κάποια αιτία για αυτό. Εκείνος βέβαια έχει τους λόγους του , παλεύει με το παρελθόν , το φέρνει συνέχεια μπροστά του άλλοτε ηθελημένα κι άλλοτε όχι. 

Ο ήρωας έχει πολύ έντονη την αίσθηση του προσωρινού, δεν ξεπακετάρει τα πράγματα που έχει φέρει από την Ελλάδα- κι όμως φεύγοντας είχε πάρει τα πάντα μαζί του, τίποτα δεν είχε αφήσει πίσω φανερώνοντας το μόνιμο της απόφασής του να εγκατασταθεί αλλού. 

Γιατί δεν το κάνει; Γιατί δε ρίχνει ρίζες, γιατί δεν αφήνεται στη νέα ζωή; Ίσως δε βρήκε εκεί αυτό που αναζητούσε, ίσως να μην ήξερε τι ακριβώς έψαχνε τελικά. Ίσως αποδίδει στις απώλειες του παρελθόντος περισσότερη από την πραγματική τους αξία, το υποψιάζεται. Το μόνο ξεκάθαρο είναι ότι δεν πατά σε στέρεο έδαφος - αυτό το ξέρει σίγουρα. 

''Πώς τραβιέται η κουρτίνα που χωρίζει τη ζωή μου σε Βορρά και Νότο; Πόσο κρατάει η ζεστασιά του τελευταίου ύπνου στο παιδικό σου δωμάτιο; Η παγωμάρα; Έχουν κτητικές οι μόνοι; Πώς γίνεται ένα πέσιμο από το ποδήλατο να μοιάζει ευχάριστη έκπληξη; Τα νύχια μου, τα μαλλιά μου που μεγαλώνουν και τα κόβω , πώς βρίσκουν το θάρρος να μεγαλώνουν ξανά; Και τα ποντίκια μου, που τους πετσοκόβω το DNA , τις μνήμες, πώς βρίσκουν το θάρρος να συνεχίζουν να ζουν; ''

Αυτές οι σκέψεις του που με τάραξαν κάπως, αυτές οι πολύ εντατικές σκέψεις, πολύ δουλεμένες, πολύ κουβεντιασμένες με τον εαυτό του, αυτές οι μυστικές σκέψεις που σε κρίσεις εξωστρέφειας τις εμπιστεύεται σε ένα κασετόφωνο - μόνο για να τις ακούει αυτός δηλαδή - κι ακόμη ένα ωραίο ύφος που έρεε και μια πλοκή που με κράτησε ως το τέλος έδωσαν στο βιβλίο ένα αξιοζήλευτο βάθος. 

Τον συμπόνεσα πάντως, 

Apis.




Καρυότυπος, Άκης Παπαντώνης, νουβέλα, σελ 117 , εκδ. Κιχλη , 2014