Το άρωμα, Πάτρικ Ζίσκιντ

Αγαπητό μου ημερολόγιο, 


Βυθίστηκα στο Άρωμα του Ζίσκιντ και αναδύθηκα με ένα κομμάτι μου ολότελα δοσμένο σ'αυτό. 
Με μάγεψε. Ήταν αυτή η υπέροχη αναπαράσταση της εποχής, με τις μικρές λεπτομέρειες ανάλαφρα σκορπισμένες και τόσο σοφά πλεγμένες στην πλοκή έτσι που να μην φορτωνόμαστε εμείς  οι μη οπαδοί των ιστορικών μυθιστορημάτων; Ήταν τα μυστικά μιας γοητευτικής τέχνης δοσμένα εκ των έσω, με γνώση βαθιά; Ή μήπως ο θαυμασμός για τις ανθρώπινες ικανότητες που εδώ βέβαια αποδόθηκαν με μια κάποια υπερβολή- ωστόσο είναι υπαρκτές; 

Καταλήγω πως ήταν ο ίδιος ο σκοτεινός χαρακτήρας του Ζαν Μπατίστ Γκρενούιγ , τόσο μεγαλοφυής που είναι αδύνατο να μην τον θαυμάσεις και τόσο κυνικός που είναι αδύνατο να μην τον μισήσεις. Και το πιο φοβερό είναι πως είναι κυνικός χωρίς να γνωρίζει την έννοια της λέξης, είναι ψυχρός , ωφελιμιστής, σκληρός , άκαρδος και όλα τα συγγενή επίθετα ως γεννημένος έτσι, ως όντως τέρας της φύσης, μια κυνική  μεγαλοφυΐα που κυνηγά την τελειότητα με το πρωταρχικό πάθος που η επίγνωση της ύπαρξής της του γεννά. 
Ίσως εκεί να οφείλεται η μετριοπάθειά μας σκέφτομαι, το βόλεμα με τα λίγα, το ''δεν πειράζει'' που δεν είναι στωικότητα αλλά αδιαφορία και τελικά το βούλιαγμά μας σε μια βαλτώδη ρουτίνα ώσπου να κλείσει ο κύκλος : στη φυσική μας αδυναμία να αντιληφθούμε σε όλο της το εύρος την τελειότητα. 
Αν είχαμε το απόλυτο μουσικό αυτί, πόσο θα μπορούσαμε να ανεχτούμε την καθημερινή οχλοβοή της κοινωνικής ζωής: Αν είχαμε υπερευαίσθητους γευστικούς κάλυκες, πόσο θα μπορούσαμε να απολαύσουμε ένα πιάτο καθημερινό φαγητό; Κι αν μπορούσαμε να επιτύχουμε τη σύνθεση της τέλειας μελωδίας ή της ιδανικής γεύσης , μέχρι πού θα φτάναμε για αυτό; 

Χάρηκα επίσης αυτήν την ειρωνία που διαφαινόταν ώρες ώρες, κυρίως στο πως πέθαιναν όσοι εμπλέκονταν στην ανατροφή του. Ένα ρήμα , το ''παραμόνευε'' δίνει κατά τη γνώμη μου τον τόνο σε όλο το βιβλίο, είναι αυτό που κάνει ο χαρακτήρας από την αρχή έως το τέλος. Η αρχή του βιβλίου ξαφνιάζει, η πορεία εκπλήσσει, το τέλος έρχεται απρόβλεπτο , λυτρωτικό, ταιριαστό.


Μια ιστορία που μας γοητεύει , μας μεθάει , μας ταξιδεύει αποστάζοντας μέσα μας την πιο καθαρή φρίκη. 


Apis



''Το άρωμα''  Πάτρικ Ζίσκιντ,  μτφ Μαρία Αγγελίδου, σελ 253, Ψυχογιός, 1998