Το ''10''.
Ατμόσφαιρα αποπνικτική έως ασφυκτική- ίσως λόγω της αφόρητης ζέστης που καίει τις σελίδες και τις ζωές των ηρώων. Άραγε θα ζούσαν κάπως αλλιώς αν δεν υπήρχε αυτή η κάψα που εξαντλούσε σώματα και αντιστάσεις;
Η ιστορία - ή μάλλον οι παράλληλες ιστορίες- διαδραματίζονται σε μια χαώδη πολυκατοικία- πρώην εργοστάσιο- που βρίσκεται στο νούμερο ''10'' της οδού Παρασάγγη. Ο τίτλος του βιβλίου ως εξαιρετικά λιτός, δεν προοιωνίζει την πληθώρα των προσώπων που άμεσα αρχίζουν να σεργιανίζουν στα δωμάτια και τις σελίδες. Η ευκολία με την οποία ο συγγραφέας σκιαγραφεί αδρά τα πρόσωπα, με γρήγορες γεμάτες πινελιές στην αρχή , με περισσότερες λεπτομέρειες στη συνέχεια , μακάρι να χαρακτήριζε και την αντίστοιχη ικανότητά μας να συγκρατήσουμε λεπτομέρειες- ο αναγνώστης εύκολα θα χαθεί στον κυκεώνα των ονομάτων. (Εντάξει λοιπόν , παραδέχομαι ότι κάμποσες φορές ξαναγύρισα σε προηγούμενες σελίδες να βρω το χαμένο μίτο.)
Ο συγγραφέας διατηρεί συνεχώς μια εκπληκτική ευχέρεια να αναπαριστά και να ζωντανεύει τα χάρτινα πρόσωπα, έτσι που συχνά να νιώθεις ότι μυρίζεις τη μπόχα της τρώγλης της Ελενάρας ή πνίγεσαι από τη ζέστη που αργοσαλεύει στο βασανισμένο Πειραιά.
Όλο το έργο διαπνέεται από βαθιά εξαθλίωση. Οι γυναικείοι χαρακτήρες που βαδίζουν νομοτελειακά προς την πορνεία , σαν μια παράδοξη επιβεβαίωση του φύλου και της κοινωνικής θέσης τους, τα γυναικεία σώματα που στην επιτομή της ομορφιάς τους είναι ''καλοκρεατωμένα '', οι μικρές κοπέλες που δεν έχουν μεν ακόμη σχέση αλλά γνωρίζουν τα πάντα και ανυπομονούν να βουτηχτούν στην πράξη της θεωρίας, καθώς και οι ανδρικοί χαρακτήρες που διατηρούν τον έλεγχο -ή μήπως όχι;- της όλης κατάστασης αφήνει μια πικρή γεύση αλλά ταυτόχρονα μια βαθιά επίγνωση. Ταξίδι εκ του ασφαλούς σε έναν κόσμο διεφθαρμένο, πληγωμένο, τραγικό.
