Μια γερμανική οικογένεια προσπαθώντας να ξεφύγει από το ρωσικό στρατό το 1945, χάνει τον πρωτότοκο γιο, τον Άρνολντ.
''Ο αδελφός μου καθόταν γελαστός πάνω σε μια άσπρη κουβερτούλα και κοιτούσε το φακό.. Τον έλεγαν Άρνολντ, σαν τον πατέρα μου. Ο Άρνολντ ήταν ένα χαρούμενο παιδί, έλεγε η μητέρα μου ενώ κοιτούσε τη φωτογραφία. Δεν έλεγε τίποτε άλλο , ούτε εγώ έλεγα τίποτα και κοιτούσα τον Άρνολντ που καθόταν πάνω στην άσπρη κουβερτούλα του και ήταν ευτυχισμένος. Δεν ξέρω τι τον έκανε ευτυχισμένο όταν γύρω του μαινόταν ο πόλεμος.. Τον ζήλευα για την ευτυχία του, ζήλευα την άσπρη κουβερτούλα του και ζήλευα τη θέση που κατείχε στο λεύκωμα με τις φωτογραφίες. Ο Άρνολντ ήταν στην πρώτη σελίδα του λευκώματος, μπροστά από τις φωτογραφίες του γάμου των γονιών μου αλλά κι από τα πορτραίτα των παππούδων μας , ενώ εγώ ήμουν στις πίσω σελίδες.
Επιπλέον η φωτογραφία του Άρνολντ ήταν αρκετά μεγάλη ενώ οι περισσότερες από τις φωτογραφίες όπου ήμουν κι εγώ ήταν μικρές, για να μην πω μικροσκοπικές.
.. Για παράδειγμα, ένα από αυτά τα μικροσκοπικά στιγμιότυπα έδειχνε μια πισίνα με πολλά παιδάκια μέσα κι ένα από αυτά ήμουν εγώ. Το μόνο που μπορούσες να ξεχωρίσεις από μένα ήταν το κεφάλι μου , γιατί τότε δεν ήξερα να κολυμπώ και καθόμουν μέσα στο νερό που μου έφτανε σχεδόν μέχρι το σαγόνι. Αλλά και το μισό μου κεφάλι ήταν κρυμμένο πίσω από ένα παιδί που στεκόταν μπροστά μου μέσα στο νερό κι έτσι η μικροσκοπική φωτογραφία έδειχνε μόνο ένα μέρος από το κεφάλι μου ακριβώς πάνω από την επιφάνεια του νερού. Κι επιπλέον, το μέρος του κεφαλιού μου που φαινόταν το κάλυπτε μια σκιά , προφανώς του παιδιού που στεκόταν μπροστά μου κι επομένως το μόνο που μπορούσες να δεις από μένα ήταν το δεξί μου μάτι''
Ο δεύτερος γιος μεγαλώνει στη σκιά του αδελφού του και διηγείται όπως μόνο ένα οχτάχρονο παιδί μπορεί: λέγοντας τραγικά πράγματα με κωμικό τρόπο. Όταν οι γονείς του αποκαλύπτουν πως ο Άρνολντ δεν έχει πεθάνει αλλά έχει απλά χαθεί και θα προσπαθήσουν να τον ψάξουν, τα πράγματα γίνονται πολύ χειρότερα. Το ορφανό 2307 περιπλέκει την κατάσταση, η υπηρεσία που το προστατεύει δεν τους αφήνει να το δουν για να μην υποστεί ψυχολογικό τραύμα, οι ειδικές εξετάσεις (πόδια, δόντια, κρανίο, αυτιά) όλης της οικογένειας επαναλαμβάνονται ξανά και ξανά και η απειροελάχιστη πιθανότητα γίνεται βεβαιότητα για τη μητέρα που δεν παύει να ελπίζει. Το ορφανό μοιάζει στο δεύτερο γιο αλλά τα δυο παιδιά δεν μοιάζουν στους γονείς . Τελικά είναι ή δεν είναι ο Άρνολντ;
Μια κωμικοτραγωδία που βρίσκει τη λύση της - μια απλή και μη αναμενόμενη λύση στις τελευταίες της γραμμές, μετά από ένα απολαυστικό ταξίδι 117 σελίδων.
Ο χαμένος αδελφός, Hans Ulrich Treichel, μεταφ. Βερίνα Χωρεάνθη, σελ 117, εκδ Περίπλους, 2001
