ΑΟΡΑΤΟΣ - Paul Auster
Ξεκίνησα το βιβλίο με όλη την καλή διάθεση να βρω για ποιο λόγο θεωρείται μεγάλος συγγραφέας του καιρού μας. Δεν ήταν εύκολο,- τουλάχιστον εκατό σελίδες μου τις έφαγε ο εκνευρισμός και μια αγωνιώδης προσπάθεια να μπω στο ρυθμό του βιβλίου, μια και η παντελής έλλειψη διακριτικών ( πχ παύλες) στις εναλλαγές των προσώπων έκαναν το κείμενο να μοιάζει με ατελείωτο εσωτερικό μονόλογο.
Κι όμως ήρθε η στιγμή μου, αυτή η στιγμή που το κείμενο σε αρπάζει βίαια σχεδόν και δε σ'αφήνει να πάρεις ανάσα ως το τέλος, προσδοκώντας την επόμενη αποκαλυπτική πρόταση- γιατί τι άλλο είναι οι προτάσεις που χαράζονται στη μνήμη σου από ένα βιβλίο, παρά η κρυμμένη αλήθεια που φέρεις ήδη εντός σου;
'' Οταν τελικά έφυγες κι εσύ για το κολέγιο αισθάνθηκες λες κι είχες δραπετεύσει από τη φυλακή... Τα βάζεις διαρκώς με τον εαυτό σου που δέχτηκες χρήματα από τον πατέρα σου, ο οποίος σε στηρίζει και πληρώνει τα δίδακτρά σου, έχεις όμως ανάγκη να είσαι στο κολέγιο προκειμένου να μένεις μακριά από κείνον και απ' τη μητέρα σου , και καθώς δεν έχεις δικά σου χρήματα, και καθώς ο πατέρας σου κερδίζει τόσα πολλά ώστε εσύ να μην πληροίς τις προϋποθέσεις για υποτροφία, τι επιλογές έχεις πέρα από το να υποστείς τον εξευτελισμό της διπρόσωπης στάσης σου;..''
Από τη μια αυτό , από την άλλη το τέλος με όλα τα ενδεχόμενα ανοιχτά - το' χει ξανακάνει αυτό ο Auster- τι επιλογές έχεις πέρα από να χαραχτεί στη μνήμη σου ένα δυνατό συναίσθημα για τον πρωταγωνιστή; Μόνο που δεν είναι εύκολο να ξεκαθαρίσεις αν είναι τελικά συμπάθεια ή κάποιου είδους αποστροφή..
Αόρατος, Paul Auster, εκδόσεις Μεταίχμιο, σελ.: 320,
Μετάφραση: Σπύρος Γιανναράς,
Ξεκίνησα το βιβλίο με όλη την καλή διάθεση να βρω για ποιο λόγο θεωρείται μεγάλος συγγραφέας του καιρού μας. Δεν ήταν εύκολο,- τουλάχιστον εκατό σελίδες μου τις έφαγε ο εκνευρισμός και μια αγωνιώδης προσπάθεια να μπω στο ρυθμό του βιβλίου, μια και η παντελής έλλειψη διακριτικών ( πχ παύλες) στις εναλλαγές των προσώπων έκαναν το κείμενο να μοιάζει με ατελείωτο εσωτερικό μονόλογο.
Κι όμως ήρθε η στιγμή μου, αυτή η στιγμή που το κείμενο σε αρπάζει βίαια σχεδόν και δε σ'αφήνει να πάρεις ανάσα ως το τέλος, προσδοκώντας την επόμενη αποκαλυπτική πρόταση- γιατί τι άλλο είναι οι προτάσεις που χαράζονται στη μνήμη σου από ένα βιβλίο, παρά η κρυμμένη αλήθεια που φέρεις ήδη εντός σου;
'' Οταν τελικά έφυγες κι εσύ για το κολέγιο αισθάνθηκες λες κι είχες δραπετεύσει από τη φυλακή... Τα βάζεις διαρκώς με τον εαυτό σου που δέχτηκες χρήματα από τον πατέρα σου, ο οποίος σε στηρίζει και πληρώνει τα δίδακτρά σου, έχεις όμως ανάγκη να είσαι στο κολέγιο προκειμένου να μένεις μακριά από κείνον και απ' τη μητέρα σου , και καθώς δεν έχεις δικά σου χρήματα, και καθώς ο πατέρας σου κερδίζει τόσα πολλά ώστε εσύ να μην πληροίς τις προϋποθέσεις για υποτροφία, τι επιλογές έχεις πέρα από το να υποστείς τον εξευτελισμό της διπρόσωπης στάσης σου;..''
Από τη μια αυτό , από την άλλη το τέλος με όλα τα ενδεχόμενα ανοιχτά - το' χει ξανακάνει αυτό ο Auster- τι επιλογές έχεις πέρα από να χαραχτεί στη μνήμη σου ένα δυνατό συναίσθημα για τον πρωταγωνιστή; Μόνο που δεν είναι εύκολο να ξεκαθαρίσεις αν είναι τελικά συμπάθεια ή κάποιου είδους αποστροφή..
Αόρατος, Paul Auster, εκδόσεις Μεταίχμιο, σελ.: 320,
Μετάφραση: Σπύρος Γιανναράς,
" τι άλλο είναι οι προτάσεις που χαράζονται στη μνήμη σου από ένα βιβλίο, παρά η κρυμμένη αλήθεια που φέρεις ήδη εντός σου; "
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο γεγονός πως τρεις μέρες αφού πρωτο-διάβασα αυτήν τη φράση στο blog σας, μου έχει μείνει ακόμη χαραγμένη στη μνήμη, τι να σημαίνει άραγε;
Διατυπώνετε μια μεγάλη αλήθεια, και το κάνετε με μια εκπληκτικής απλότητος και ομορφιάς φράση.
Αγαπητέ Θαλή, σας ευχαριστώ για την επίσκεψη και τα καλά σας λόγια.
ΔιαγραφήΔεν είναι εκπληκτικό πώς κάποιοι συγγραφείς καταφέρνουν με ευκολία να σηκώσουν το πέπλο της τακτοποιημένης μας αντίληψης περί κόσμου και να φτάσουν εν τω βάθει, εκεί που ανασαίνει ο μυστικός εαυτός μας; Θεωρώ πως ο Auster ανήκει σε αυτούς και η επίγνωση πως υπάρχουν αρκετοί τέτοιοι συγγραφείς που δεν έχουμε ''συναντήσει '' ακόμα, είναι που δίνει τη χαρά της προσδοκίας. Κι αυτό είναι κάτι παραπάνω από παρήγορο, είναι αναζωογονητικό.